- jak ci się wiodło przez ten cały czas?
- dziękuje ci za piękne prezenty, które mi przysyłałeś, Natanielu! bez nich życie byłoby zupełnie puste. ale poza tym to powodziło mi się bardzo dobrze. wiesz przecież, że mam swoje mieszkanie, wciąż je urządzam, a każdy mebel, każdy drobiazg kupuję z myślą o tobie, zastanawiam się, czy tobie by się to podobało. wybieram tylko jasne kolory, biały, żółty i seledynowy, bo wiem, że kochasz światło... wybacz mi, Natanielu, ale nie mogę myśleć o przyszłości bez ciebie!
wyciągnął do niej rękę, lecz natychmiast znowu cofnął.
- chciałbym zobaczyć to mieszkanie - powiedział łagodnie. - ja tak strasznie do ciebie tęskniłem, Ellen! pozwolisz, żebym ci o tym opowiedział? tęskniłem do ciebie bezgranicznie, myślałem o tobie dzień i noc. przecież my należymy do siebie, jesteś mi potrzebna, nie tylko jako przyjaciółka, wyobrażałem sobie nieustannie, że jesteś przy mnie blisko, pieściłem cię w marzeniach, czułem pod palcami twoją skorę...
- ja także myślałam o tobie... w ten sposób - wyszeptała Ellen bez tchu. w tej chwili gotowa byłaby oddać wszystko za to, by móc go dotknąć. - żadne starania, żeby o tobie zapomnieć, nie dały rezultatu.
Nataniel ukrył twarz w dłoniach.
- och, Ellen, jakie to strasznie smutne mówić o miłości, a nigdy jej nie zaznać. tak wiele już w dziejach świata powiedziano na ten temat... a ja miałbym ci tyle... och, Ellen, zapewniam cię, że moja tęsknota do ciebie... mój boże, jakie to beznadziejne, siedzieć tak i rozmawiać! jak w kiepskiej operetce!
- ale my wcale nie potrzebujemy o tym mówić - przerwała mu. - i tak przecież oboje wiemy.
- tak, oczywiście. ale ja chciałbym się z tobą spotykać tak, jak to inni ludzie robią, chodzić razem do kina, wracać do wspólnego domu, spać obejmując się ramionami, widzieć, jak dorastają nasze dzieci, starzeć się razem z tobą... chciałbym mieć prawo, żeby cię kochać, Ellen! ale to nie jest możliwe.

najlepsza konwersacja jaką w życiu przeprowadziłam <- KLIKAĆ!

The Used - Blood On My Hands