# 15.

Stojące w kolejce dziewczyny nie wytrzymały i wybuchły śmiechem. Serena niewiele rozumiejąc z tego, co się przed chwilą rozegrało i marszcząc brwi podeszła do kucharki i gdy otrzymała porcję makaronu z sosem na talerz, złapała soczek jabłkowy w kartoniku i nic nie mówiąc odeszła w stronę stołu. Po chwili dogoniła ją Cassie.

-Hej mała, o co chodzi?

-Widzę, że świetnie bawisz się w towarzystwie Michelle. - odpowiedziała Serena z niekrywaną złością.

-Słucham? - spytała z niedowierzaniem Cassie. Nie wierzyła, że jej partnerka mogła ją o coś takiego podejrzewać. Przecież było wręcz przeciwnie.

-No przecież mam oczy. - powiedziała tamta nawijając na widelec zwój makaronu i biorąc go do ust. - Często widuję was razem.

-Ale... - Cassie zatkało, ale po chwili odzyskała rezon. - Słuchaj, Michelle to wredna krowa i jakbyś chciała wiedzieć, to właśnie sobie dogryzałyśmy, bo nic innego nas nie łączy.

             Serena spojrzała na nią spod byka.

-Naprawdę? - wybełkotała.

-Naprawdę. Przecież wiesz... - powiedziała błagalnie, ale nie dowiedziała się, czy dziewczyna jej wybaczyła, bo po chwili dosiadły się do nich Kitty i Fallon.

-Cześć, co tam? - spytała beztrosko Fallon i uśmiechnęła się czarująco.

-Właśnie zażegnałyśmy kryzys między sobą. - wyjaśniła Cassie bez żadnych zahamowań, udając, że nie zauważa piorunującego spojrzenia Sereny.

-Ho, ho, ho! Czyżby przez weekend coś się zepsuło? - niedowierzała Kitty.

-Nie, skąd! Po prostu wystąpiło małe nieporozumienie.

-Rozumiem. - pokiwałą głową Kitty nabijając na widelec pulpecika. Po chwili miała go już w buzi. - A jak zajęcia? Podoba wam się? Serena, wiedz, że dzisiaj mi zaimponowałaś, byłaś genialna! - rozpływała się w zachwytach.

-Dzięki. - mruknęła tamta w odpowiedzi. Wiecie co? Muszę się chyba wydostać z tego kampusu. Pójdę do miasta odetchnąć. Przepraszam was. - po czym złapała talerz z niedojedzonym daniem i odeszła.

-Mam iść z tobą? - zawołała za nią Cassie.

-Nie. Chcę pobyć  s a m a. - zaakcentowała ostatni wyraz i zniknęła w tłumie.