# 1.

To był jeden z tych jesiennych dni, gdy na dworze pada deszcz i jest chłodno, a człowiek woli siedzieć w domu przy ciepłej herbacie i dobrej książce, w ogóle nie wyściubiając nosa poza drzwi. Ewentualnie przesypia całą jesień aby nie pamiętać o przygnębiającej aurze pogodowej. Ale co w taki dzień może robić siedemnastoletnia biseksualistka? Przebywać ze swoim chłopakiem lub dziewczyną? Oglądać ze swoją drugą połówką denny film? Być z nią na romantycznej kolacji? Urządzać sobie pidżama party? Możliwe. Ale nie Serena. Ona i jej dziewczyna Cassie siedziały właśnie w samochodzie, jadącym do Nowego Jorku, wioząc ich do szkoły dla lesbijek Saint Marianne z internatem, najbardziej ekskluzywnej placówki na całym wschodnim wybrzeżu Ameryki. Tam nie dostawała się byle jaka panienka zagarnięta z ulicy, tylko takie wybitne okazy jak Serena i Cassie. W gimnazjum, w rodzinnym Dover, zawsze były najlepsze i zdobywały nagrody w swoich kategoriach. Mianowicie Serena była jedną z najlepiej wygimnastykowanych i gibkich dziewczyn sposród całego zespołu tanecznego. Wróżono jej karierę na największych scenach świata, a uczenie się w Saint Marianne miało otworzyć przed nią wrota do sławy, a co za tym idzie pieniędzy. Za to Cassie była nazywana młodszą wersją Picassa. Jej dzieła zdobiły ściany takich osobistości jak prezydent Stanów Zjednoczonych czy rozmaitych aktorów i innych artystów ceniących sztukę. Słowem były obdarzone niesamowitym talentem, a co najważniejsze kochały swoje pasje, pielęgnując je przez lata i doskonale się dogadując przy okazji. Cassie zawsze siedziała w pierwszych rzędach, kiedy jej dziewczyna występowała na różnych imprezach, a Serena dla odmiany pojawiała się na każdej wystawie urządzonej po to, aby pokazać światu dzieła jej partnerki.