Usłyszeć słowa które chce się usłyszeć ale nie potrafić w nie uwierzyć. O ironio.

Bo ja chyba najbardziej jestem sobą kiedy jestem zmęczona i niewyspana. Brak wtedy sił na pozory, na obronę przed światem. I tak, to jest wspaniałe uczucie kiedy jesteś po prostu sobą przed kimś. A przynajmniej do momentu kiedy nie wrócisz do domu i nie zacznie się obsesja na temat nieodpowiedniości bycia sobą. Wszystkie wypowiedziane słowa zostaną dokładnie zmierzone, zanalizowane i skatalogowane. Każde z nich dostanie odpowiednią ocenę, czas myślenia o tym jak bardzo było zjebane i karę - zwykle wymierzoną na skórze lub paznokciach.

Ale gdzieś tam wewnątrz zostanie jakieś małe echo reakcji. I choć raczej nie będzie możliwości uwierzenia w prawdziwość reakcji, to gdzieś tam będzie się tliło poczucie wsparcia, które kiedyś może odwdzięczy się nieco większym zaufaniem.

I choć jest głośne nie, a coś głęboko we mnie krzyczy, tupie i ma ochotę wybiec przez drzwi, to siedzę nadal na tej znienawidzonej kanapie i przychodzę raz za razem i po raz kolejny. I nadal nie mam odpowiedzi dlaczego.