Jest wiosna, więc moje paznokcie są wiecznie brudne od przesadzania tysiąca roślin. Wybudzam je jedna po drugiej z zimowego letargu, a te które już nie mieszczą się na tarasie znajdują przytulny dom wśród znajomych.

Moje kolana i barki są wiecznie posiniaczone, bo podłoga nie kocha mnie jeszcze tak, jakby tego chciał Aymi.

Palce mają neonowe plamy od zakreślacza, bo pomimo całej tej technologii nadal listy zapisane w zeszycie stanowią ramy mojej pracy.

Zawsze jest mi za zimno lub za ciepło. Komfort cieplny jest dla mnie utopią.

Skóra jest zaróżowiona od słońca, które paliło nas wczoraj na ich tarasie pomiędzy historiami otwierającymi horyzonty jeszcze szerzej.

I z całym tym dobytkiem mogę być boginią niedoskonałości, świętą patronką rzeczy nieidealnych.