Nothing can save me,

My reserve betrayed me,

It calmed the hurricanes,

I'm burning to get there,

The middle of nowhere,

Storm warnings flicker while,

The world's turning,

I let somebody get under my skin,

Long distance losing is all that I've seen,

Now there's a river

Now there's a river.

Dzień za dniem intensywnie. Jutro wejdę na scenę teatru i sprzedam to wszystko co w moim sercu.

Próbuję jakoś mentalnie ogarnąć puszkę pandory którą otworzyliśmy. Dopuściłam kogoś do mojego od dawien dawna bronionego ja i teraz muszę się przyzwyczaić do czułej opieki czającej się w oczach. Czuję się jak oswajane dzikie zwierzątko. Niesamowicie ciężko zamknąć oczy i rzucić się mając nadzieję, że ktoś cię złapie. Przecież to ja zawsze wszystkich łapię. Ale też niesamowite jest uczucie ufania, że jak się potknę, upadnę, rozpadnę to będzie tam czekał ktoś żeby to wszystko naprawić. Chyba naprawdę jestem najbardziej nieufnym control freakiem.

We wtorek postaram się zamknąć oczy i rzucić w przepaść. Nawet jeśli on mi do tej przepaści zbuduje schody.

Lęk nie jest moją winą. Szum w głowie jest narzędziem chroniącym mnie. Nieufność jest wynikiem traumy (równoeż wypracowanym narzędziem).

To tyle u mnie, a co u ciebie?