Pieśń o Małym Rycerzu.  

hej, haj, heloł! dawno mnie tu nie było. prawda. ale od jakiegoś czasu nie czuję po prostu jakiejś wielkiej potrzeby pisania tutaj. nie dzieje się u mnie nic ciekawego, co godne byłoby opisania. nauka, wyjścia. cóż? zwykłe życie. ale postanowiłam, że nie będę już narzekać. już się nie przejmuję się tym, że kładę się spać cholernie zmęczona. przywykłam. w końcu to jest wpisane w monotonie każdej osoby, która pragnie coś osiągnąć. nie jestem jakaś wyjątkowa, nie tylko ja zawalam się robotą, by jak najszybciej minęły mi lata gimnazjum, a potem liceum. ale ja lubię mieć dużo pracy. chociaż czasami nie wyrabiam, muszę coś robić. w kocu nie tylko mi zależy. jest wiele innych osób, którym może zależy jeszcze bardziej niż mi, prawda? Tak więc koniec z narzekaniem! mówię mu wyraźnie: "stop", "odczep się", " spadaj" i takie tam inne. będę robić to co muszę. bo co innego mogę poradzić? nic, zupełnie nic. jestem tylko nic nie wartą istotą, dzieckiem, które w oczach dorosłych nie zasłużyło na szacunek i dopuszczenie go do głosu. i wiecie co? czasami mi się zdaje, że dzieci zachowują się lepiej od niektórych dorosłych. tak więc? tak więc głowa do góry i biegnę dalej. bo co innego mi pozostało? wszyscy biegną, to ja też. nie chcę się wyróżniać z tłumu. chcę być zwyczajna. nie najlepsza, nie najgorsza... okay, chcę w życiu coś osiągnąć, więc się uczę. ale to tylko i wyłącznie moja sprawa. ja mam naukę, inne osoby mają co innego. i dobrze. nie wszyscy muszą chcieć tego samego. inaczej świat byłby nudny. jasnee. kończę swój wywód, bo jest nudny i długi, oł yeach xD.