"POMYŚLAŁEM, ŻE MÓGŁBYM WALCZYĆ" 

Hogwart.

Znacie?

Słyszeliście?

Byliście?

Bo ja tak. Przez ostatnie dziesięć lat, od pierwszej klasy. Nieprzerwanie.

Zawsze.

Bo wiecie, to był- jest- mój dom. To może wydać się naprawdę oklepane w czasie, gdy połowa populacji na świecie mniej lub bardziej szczerze twierdzi tak samo. Ale moje "to jest mój dom" jest szczere do szpiku kości, do najgłębszego zakamarka duszy. A zaczęło się tak niepozornie.

Wyobraźcie sobie ośmioletnią dziewczynkę, która każdego wieczoru zagłębia się w nową historię i nowy świat.Świat bajkowy. Lecz po poznaniu ich wszystkich, w końcu dochodzi do wniosku, że nie. Dosyć. Przecież już chodzi do szkoły, jest za duża na bajki.

Widzi, że brat czyta "Władcę Pierścieni", słyszy, że to naprawdę fajne i sama chce przeczytać. Jednak słyszy, że jeszcze nie teraz, niech sobie weźmie coś innego.

Więc bierze. Sięga po "Harry'ego Pottera i Komnatę Tajemnic".

Zaczyna czytać.

Coraz więcej i głębiej.

A potem do kin wchodzi ekranizacja tomu pierwszego.

I zaczyna czuć ten świat. Ma nadzieję, że sama dostanie list z Hogwartu, pójdzie do Gryffindoru, zacznie uczyć się magii.

Lata mijają, a ona wciąż trwa, wyczekuje na kolejną porcję Tego Świata. Świata magicznego, w którym już dawno zostawiła sporą część siebie.

A list nie nadchodzi.

No cóż, ale wciąż ma książki. Wspaniałe książki, którymi żyje.  Tylko, że i one pewnego mroźnego dnia kończą się.

Więc z bólem, czeka na filmy. Te pierwsze naprawdę dobre, kolejne denne.

Rok 2012- "It all ends here"

Już jako pełnoletnia osóbka ogląda ostatnią adaptację  ostatniej części. Łzy kręcą się w oczach, gdy patrzy jak jej ulubieni bohaterowie umierają. Chociaż... dla niej nigdy nie umrą. Zawsze pozostaną żywi.

Żywi do szpiku kości.

Do najgłębszego zakamarka duszy. Zawsze.

I tak sobie myśli, że świat, w którym żyła przez ostatnie 10 lat nigdy nie umrze. Będzie żywy, realny, wieczny. Jak to 7 tomów i dwie książeczki- o Quidditchu i fantastycznych zwierzętach, spoczywających spokojnie na jej półce. :)