14:50 .. dojechałam , wysiadłam z samochodu i skierowałam się w strone domu. Już chciałam złapać za klamkę gdy drzwi otworzył mi Damon.
- Hej . - przywitał się.
Ja nie mówiąc nic przytuliłam się do niego najmocniej jak mogłam.
- eej mała, nie przejmuj się , wrócę. - głaskał mnie po głowie jak małe dziecko . Spojrzałam się na niego.
Ten jego uśmiech i blask w oczach , coś nie zastąpionego , tylko on tak miał , tylko on potrafił poprawić mi humor samą swoją obecnością.
- Nie puszczę cię. Nigdzie nie pojedziesz . - zagroziłam mu ,a on zaczął się śmiać.
Nie wiem czemu ,ale on się tym nie przejmował że wyjeżdża ,albo udawał. Jemu zapewne też ciężko się z tym pogodzić.
Przytulił mnie, staliśmy tak dłuższy czas dopóki nie przyszedl Stefan
- Eleno chce pogadać.
- Nie.
- Eleno.
- Nie ! - wykrzyknęłam i przytuliłam się do Damona spowrotem.
Damon ciekawie przygladał się tej sytuacji. Spytał się mnie dlaczego nie chce z nim rozmawiać , czy coś się stało. Opowiedziałam mu całą wczorajszą zaistniałą sytuację. Nie źle się wkurzył ,ale powiedział że woli te ostatnie minuty spędzic na przytulanie się ze mną niż na kłótnie z nim. Ma na to jeszcze sporo czasu. Po tych słowach dostałam nadzieje że jednak wróci, nie szybko ,ale wróci.
Damon podniósł mnie tak że mogłam machac nogami w każdą stronę. Delikatnie musnęlam jego usta.
- Na mnie pora małą. - powiedział ze smutną miną.
Wtuliłam się w niego i powiedziałam że jeszcze chwile. Potem go puszcze. Staliśmy tak jeszcze z 10 minut nie obyło się bez płakania , oczywiście ja musiałam się rozryczeć. Na odchodne Damon powiedział że jestem jedyna dziewczyną na której mu aż tak zależy i że mam o tym pamiętać, przytulił , pocałował mnie i odjechał.
Zostałam sama.. Usiadłam na schodach i płakałam , nie wierzyłam w to co sę przed chwilą stało.Mój Damon odszedł i nie wiem kiedy wróci. Wiem że obiecał mi że wróci i że wszystko bedzie okey ,ale te zapewnienia nie dają mi 1000% pewności. Mam jedynie nadzieję że szybko wróci i będziemy szczęśliwi. Damon Salvatore <3