Minął rok. Nauczyłam się spokojniej oddychać, wcześniej zasypiać, normalnie funkcjonować. Czasami tylko spotkam Ciebie i wtedy uczę się tego wszystkiego od nowa.

Szkoda , że to wszystko nie jest takie proste. Szkoda , że tak ciężko jest odbudować czyjeś zaufanie. Szkoda , że tak łatwo jest nawalić i przekreślić wszystkie dobre chwile. Sama nie wiem czego chcę. Znowu w mojej głowie jest totalny burdel. Muszę wszystko przemyśleć , wszystko poukładać , ale to jest strasznie ciężkie gdy nie wie się od czego zacząć. Wiem , że w pierwszej kolejności powinnam podjąć pewną decyzję, co niestety będzie trudne. Czas płynie i niestety nie mamy na to wpływu. Wszystko się zmienia. Teraźniejszość tak szybko staje się przeszłością. Niedługo będzie za późno. A może już jest? To wszystko tak umyka i zanim człowiek zdąży się zastanowić to już jest po wszystkim. Strasznie nie lubię takiego pędu. A i tak najgorsze z tego wszystkiego jest to , że wszystko co zrobisz zostawia w Twoim życiu jakiś ślad. Wcześniej w to nie wierzyłam , ale przekonałam się na własnej skórze. Czasami przydałoby się pomyśleć nad tym, co się robi, chociaż ten pieprzony czas w niektórych sytuacjach nie pozwala i ściga nas, jak głupi.

No i już czuć wakacje. Wszystko ładnie , pięknie. Trzeba kminić , żeby się nie zanudzić na śmierć. Nie lubię tego;<. Chociaż i tak w pełni uszczęśliwią mnie te dwa miesiące bez niektórych mord.

A tak na poważnie to nie wytrzymam bez Ciebie dłużej...