Ona.

Tak. Czuje się samotna.

Codziennie siedzę i czekam na chociaż jedną wiadomość. 

Dlaczego odrzucam innych ludzi i czekam na tylko jedną jedyną wiadomość o treści "Będę u Ciebie za 15 minut, Joanno..."

Chyba Poświatowska kiedyś napisała coś o czekaniu. W jednym ze swoich listów napisała, że będzie czekać, ale należy pamiętać, że nie można tak wiecznie czekać - bo wtedy się umiera.

Bo czekanie to takie powolne umieranie.

Powiedz, dlaczego mnie zostawiłeś. Dlaczego opuściłeś. Co takiego zrobiłam. 

To takie zabawne, że te same słowa mogę kierować do dwóch osób.

Dwóch najważniejszych osób w moim życiu.

Do dwóch osób które nie potrafiły się dogadać na wzajem, a mnie znali bardziej niż moja własna matka.

Tęsknie. 

Po prostu tęsknie. 

A Ciebie to tak cudownie nie obchodzi.

Jestem sama w domu, w samej za dużej na mnie koszulce kroczę po mieszkaniu. Wszystko mi tutaj przypomina o tym, że oni tu kiedyś byli. Nie mogę swobodnie zapalić papierosa, bo od razu ciekną mi łzy po twarzy - bo jak mogę tak po prostu palić na parapecie w kuchi, kiedy wiem, że już nigdy nie zapale tutaj z Tobą. Jak mogę palić do okapu jeżeli wiem, że półtora roku temu siedziałam Ci na kolanach podczas takigo palenia. 

Już przestałam panować nad łzami. One po prostu ciekną. A ja tak bardzo nie mam sił, by je opanować. Jest mi tak bardzo źle. I tak bardzo nie mam sił. 

Proszę, jeżeli to przeczytasz - odezwij się. Bo może być za późno.

Niebieskooki Aniele Grzechu, P. 

Proszę.