Gropiushaus

To może oznaczać tylko jedno - Berlin wypalił!

Mam tyle fot że się zesram, mogę rok wstawiać na photobloga przy mojej częstotliwości wstawiania wpisów.

Gropiushaus residential building (1972-1974)

kolejny na liście odhaczony

~*~

Nie wiem ile mnie tu nie było, pewnie z miesiąc i przez ten miesiąc moje życie dosłownie stanęło na głowie.
Myślałam, że kolejny wpis na fotoblogu albo nie powstanie wcale, albo będzie miał najtragiczniejszy możliwy wydźwięk.
A to wszystko dlatego, że w tym miesiącu prawie straciłam przyjaciółkę.
Pisałam o tym wielokrotnie tu na fotoblogu i czasem myślę, że ściągnęłam na nią to moje zasrane czarnowidztwo, ale obym się myliła, a życie znowu pokazało, że może się jeszcze wszystko odwrócić.
Oczywiście mówię o kocie, jedynym słusznym stworzeniu które zasługuje na miano przyjaciela.

Masza jest już stara, ale nie na tyle żeby umierać.
W sobotę trzy tygodnie temu dostała pierwszego ataku padaczki, ten widok i strach będzie mnie już pewnie prześladował do końca życia.
Nie ma nic gorszego niż niewiedza, strach i widok cierpienia kogoś kogo kochasz najbardziej na świecie.

Weterynarz złapał się za głowę i postawił diagnozę - nieuleczalne, po kocie, najlepiej uśpić.
Na szczęscie moja mama jest jaka jest i ja jestem jaka jestem i się nie zgodziliśmy na takie pierdololo, a kot przeżył następne trzy tygodnie, przyjmuje leki i nie miał ataku już od półtora tygodnia.
Żegnałam się z nią w ciągu tych kilku tygodni niezliczoną ilość razy, ale muszę w końcu przestać - ona będzie żyła. 
Nie wiem jak długo, może miesiąc, może kilka lat.
Ale jej wola walki mnie bardzo zadziwiła, nasze starania też nie poszły na marne, nocne czuwania, podawanie leków, wody, jedzenia.
Daliśmy jej wszystko, bo jest dla nas wszystkim. 

I oby trwało to jak najdłużej.


Ta sytuacja jak na dłoni odsłoniła też ogromne blizny i bruzy na ciele mojego życia.
Pokazała kto jest przyjacielem, a kto egoistą.
Najbliźsi okazali się najdalsi, a ci dalsi, jakby bardziej bliscy.

Pewnie mi to minie, w końcu, ale w tej chwili jestem wściekła, zawiedziona, zdradzona i... właściwie czemu ja się dziwię???
Od zawsze wiedziałam że tak to wygląda, ja od tylu lat się oszukuję, że aż sama w to uwierzyłam że jest super.
Nie jest i nigdy nie było.

Nigdy.

Co do wyjazdu do Berlina - za krótko!!! Nie byłam nawet pod murem Berlińskim, bo tyle się działo.
Wyjazd z przygodami, zepsute auto itd, ale co najważniejsze, Gropiushaus odhaczony, może to nie Mausebunker ale też był na liście.

Piękny czas, fajni ludzie i najlepsza architektura.
Forever Berlin Fernsehtrum!!!!
Z muzeów odhaczone tylko egipskie, mogłabym stać tam godzinami i patrzeć w białe oko Nefretete, jest w tym popiersiu coś niepokojącego i magnetyzującego, ciężko to opisać, ale obietnica rzucona na wiatr, że wrócę tam do niej, została zaklęta w jej oczach i wiem, że się spełni i prawdopodobnie już zawsze w Berlinie będę ją i jej szklany, strzeżony sarkofag odwiedzać.

Tymczasem zaraz majówka, dacie wiarę że rok temu byłam w Belgradzie??? ROK!!!!
A czuję się jakby to było wczoraj.

Szkoda że nie mam znajomych architektonicznych.
Takich, którzy zaproponowali mi wyjazd do Belgradu tylko na foty brutali.
Albo do Armenii.
Do Rumunii.
Boże, do Czarnobyla!!!!!!

B. znowu gdzieś wyjeżdża, dobrze że chociaż posiedzimy na działce. 
Jakoś tak będę tęsknić, choć 2 miesiące to nic.

Wracam do domu wkrótce.
Mam wrzody na samą myśl, gdyż po przebojach z kotem przez tydzień miałam nocne poty i skręty żołądka i ataki panikii.
Musiałam wyjechać, żeby się ogarnąc, a teraz wracam tam znowu.
No ale muszę, przecież to moja przyjaciółka i na mnie liczy.

Trzymajcie za nią kciuki, błagam. 


Do koncertu The Kills pozostało: 10 dni. 
Nie mam nastroju totalnie, ale wiem, że jak tylko ich zobaczę i usłyszę to się kurwa roztopię i będą mnie musieli skrobać z podłogi.
Kocham ich.

A ostatnio na repeacie nowa St. Vincent:

St. Vincent - Flea