english weather

Człowiek wcale nie jest człowiekiem.

To chyba pierwsze, co przychodzi mi do głowy. 

Jakże uniwersalne stwierdzenie, które odczułam na własnej skórze i zrozumiałam, że nie wszyscy na tym świecie są tak bardzo empatyczni jak ja sama. 

Zawsze wydawało mi się, że człowiek powinien zrozumieć człowieka, bo przecież sam człowiekiem jest.

but we're only people, sometimes we're not able to see everything, it's friday evening, you know blaaabla...

tłumaczyłam się kiedyś, myśląc, że to tak oczywiste, że po prostu w tej danej sytuacji trzeba być wyrozumiałym.
Cholera, jednak nie. Przestałam już tłumaczyć.

Wiele różnych sytuacji i ludzi skłoniło mnie do rozważań, że sami siebie zniszczyliśmy i nikt inny nie utrudnił nam życia na tej planecie tak bardzo jak my sami.

To ludzie ludziom zgotowali ten los. Czytałam kiedyś w Medalionach Nałkowskiej i dziwiłam się jak ludzie mogli robić sobie nawzajem takie rzeczy. Jak dalej mogą sobie to robić. Jednak żywiłam jakąś tam nadzieję, że wcale nie musi tak być. Teraz zostałam bez żadnego westchnienia zwątpienia w ludzkie zło, które dotyka nas na codzień i bynajmniej mówię tutaj o rzeczach, na które sami wpływu nie mamy, ale o takich, w których wciaż działamy w pełni świadomi, z premedytacją i zasłaniamy się  tylko działaniem w niejakim amoku, który w rzeczywistości w ogóle nie istnieje.

Stałam się silniejsza, przestałam też stąpać po ziemi lekkim krokiem, patrzeć kolorowym spojrzeniem, zaczęłam raczej stawiać czoło ciemnym chmurom, które niejednokrotnie w ciągu jednego dnia przysłaniają mi słońce.

Każda racja ma swoję rację.

To chyba kolejna taka rzecz.

Nigdy nie dopasujemy się do wszystkich, każdy zawsze będzie uważał, że to on ma rację.

To nie znaczy, że musimy mu wierzyć. To nie znaczy, że musimy podążać jego tropem, śledzić każdy jego ruch.

To nie znaczy, że nasza racja nie jest właściwa.

Walczmy o siebie i nie dawajmy się ranić. Żadnych kompromisów wbrew sobie.

Warto przejmować się innymi, ale czy nie warto na początku pomyśleć o sobie samym?

A życie przecież po to jest, żeby pożyć 

Zrozumiałam także, że nie ma sensu tak biec bez końca, gonić za lepszym jutrem, za mądrym człowiekiem, za ciepłym wieczorem, za dobrym słowem, za miłym gestem.. Nie lepiej usiąść na chwilę z książką w ręku i poczekać aż to wszystko przybiegnie do nas samych?

I wreszcie wiem, że nie ma nic tak silnego, dobrego i pięknego jak miłość.

Nie wiem, czy każda, wiem, że moja. 

Tylko co teraz?