To jak ogromna burza, sztorm, trzęsienie ziemi, wszystko zarazem!

A tuż obok taki błogi spokój, chwila na zatrzymanie, na powrót i zdecydowanie,co dalej.

Zatrzymałam się na takim słodkim niemyśleniu, ale teraz już nie wiem, czy mimo oddechu wolności, to jest właściwy sposób na życie?

Czy warto jest ryzykować i zostawić wszystko to, co już jest na swoim miejscu? Tak dla nowego jutra, nie wiadomo czy lepszego, czy gorszego. Wiadomo tylko, że bez podjęcia tego ryzyka nigdy nic nie będzie wiadome. Zastanawiam się tylko, czy warto jest burzyć układankę, w której tak przyjemnie się oddycha? No bo po co? Dla sprawdzenia? Dla obalenia lub potwierdzenia hipotez stwarzanych przez jakże omylny umysł? Nie wiem, nie mam pojęcia, czy warto. Szkoda, że nie da się przewidzieć jaki śład naznaczy kolejny krok. 

Obojętnie co będzie i jak będzie, to dobrze, że nie stawiam tych kroków sama. Chociaż w tej kwestii nie ma nad czym się zastanawiać:)

Chciałabym tylko znaleźć się na drodze, gdzie nie ma się nic do stracenia, gdzie nie pragnie się niczego więcej poza powietrzem, gdzie szaleje się do utraty tchu, dziko i niebezpiecznie, gdzie dotyka się palcami swoich własnych fantazji i tworzy się swoje własne marzenia poprzez doświadczenia, gdzie żadne szaleństwo nie ma granic. Chociaż przez chwilę.

Baby, I'm a sociopath, sweet serial killer, on the wartpath, couse i love just a little too much...