Gorączka w parku igieł 

Jesteśmy tacy wkurwieni, tacy młodzi, tacy piękni, tacy rozmarzeni. Jest nam przykro, pieprzymy głupoty, bo nie możemy zmienić świata, ale on może zmieniać nas. Bawi się nami i ustawia, gdzie popadnie. Robi z nami co chce, bo kiedy tylko już otrzeźwiejemy, jesteśmy tandetni, jesteśmy jak wszyscy. Błyszczymy, owszem. Jak świecidełka na bazarze, jesteśmy kiczowaci, dokładnie tacy. Za słabi. Tak naprawdę, nikt nie musi o nas wiedzieć, nie musimy się pokazywać i rozgłaszać. My wiemy o sobie. Wiemy o bombach wybuchających gdzieś na końcu świata. Ale jesteśmy tu, u mnie w pokoju, koniec świata jest daleko, a Ty jesteś blisko. Może kiedyś obudzi nas huk, może wtedy już nie będzie nas.  

 Uczę się wielu nowych rzeczy, większość z nich wypieram ze świadomości. Widzę jeszcze więcej, ale co z tego, skoro ja wcale nie chcę patrzeć. Zamykam oczy, uśmiecham się i domalowuję, dorysowuję, dokłamuję sobie to wszystko, co chciałabym zobaczyć.

 A wcale nie chcę widzieć, że TO codziennie mnie przeżuwa, przeżuwa tak dokładnie jak to tylko możliwe, po czym czeka na moje kolejne wyplute "nie dam rady".

Nie chcę widzieć, że to zabija mnie co trzeci dzień.

Nie ma czasu na zmartwychwstawania. Ani na te małe, ani duże, ani nawet na byle jakie.