CZ. 1

Siedziała już tak prawie całą noc. W ręce miała test ciążowy. Pozytywny. Nie wiedziała co ma zrobić. Dla niej świat runął w gruzach. A jeszcze tydzień temu była taka szczęśliwa. Ta piękna studentka architektury jeszcze tydzień temu miała najprzystojniejszego chłopaka. Zazdrościło jej go pół żeńskiego wydziału. Myślała, że spędzi z Nim już resztę życia. Chciała z Nim zamieszkać, założyć rodzinę. Nie teraz. Przynajmniej po zakończeniu nauki. Gdy ustatkują się, znajdą dobrą pracę zapewniającą życie na poziomie im i ich dzieciom . Był to dla niej cholerny szok gdy dowiedziała się, że dziecko pojawi się już za 9 miesięcy. Jednak w głębi ducha ucieszyła się, że pod sercem nosi owoc miłości jej i ukochanego. Natychmiast zadzwoniła żeby przyszedł do niej. Bała się jak zareaguje ale chciała jak najszybciej Mu powiedzieć, że będą mieli dziecko. Zadzwonił dzwonek. O dziwo chłopak nie zachowywał się jak zawsze, nie wepchnął się do jej mieszkania, nie wziął w ramiona ani nawet nie dał buziaka w policzek. Stał w progu ze spuszczoną głową. Zaprosiła go do środka. Gdy odmówił zapytała co się stało. Przecież nie mógł wiedzieć. Ona sama wykonała tylko krótki telefon do matki z informacją, że zostanie babcią. Miała rację. Nie wiedział. Pewnie nigdy się nie dowie. Bo na jej pytanie odpowiedział, że przeprasza, że naprawdę ją kochał, ale uczucie do jego nowej sąsiadki jest silniejsze. Zapewniał, że bronił się przed tym uczuciem, ale doszedł do wniosku, że jest jeszcze młody i nie może być przez całe życie z osobą, do której już nic nie czuje. Po tych słowach do jej oczu napłynęły łzy. On powiedział, że naprawdę ją przeprasza i odszedł. Trzasnęła drzwiami i pobiegła do łazienki. Wzięła do ręki test, usiadła opierając się o ścianę. Płakała. Całe jej życie straciło sens w jednym momencie. CDN.