I can see but once I was blind
Dodano: 25 WRZEŚNIA 2011
01:11 - konsumpcja nadludzi.
01:11 - konsumpcja nadludzi.
Istnienie głupca.
Pytasz mnie - Czy to ciasto jest przekładane?
Tak - odpowiadam. - Masą sytych słodyczy.
Wstyd plącze mi język. Komplikuje bycie.
Patrzę na świat nowymi oczyma.
Przez okno spoglądam na miasto beznamiętnej rutyny.
Niechże ta rozmowa będzie naszym kaprysem...
Obnażony ze wstydu, ofiaruję modlitwy o życie.
Grzechem jest być blisko Ciebie.
Tracić kontrolę i wyczekiwać przypadków, które
są przeznaczeniem.
Patrzeć w twe demoniczne oczy,
które są klątwą i ocaleniem.
Oddech na szyji koi cierpienie.
A gdy zamkniesz magiczne powieki - czar znowu
pryśnie...
Rankiem cisza opada na meblach.
Tracę z tym wszystko.
Lecz kto nie zaznał goryczy ni razu, ten nie
zazna słodyczy u Ciebie.
Komentarze
~net512
Twoja twórczość kojarzy mi się z fragmentem utworu Krzysztofa Kiljańskiego: "Nostalgia - z Twoich oczu poranna. Od dawna i ciągle śpiący stół. Ty głaszczesz przebudzone ubrania. Ja chłonę znów" -
Dlaczego? Ze względu na specyficzną dwoistość. Dobry lub zły odcień nie ma tutaj jakiegokolwiek monopolu. U Kiljańskiego - świt jest subtelny, specyficzny, z drugiej zaś strony - trudno go rozważać wyłącznie w pozytywnych aspektach, gdyż na deskach pesymistycznego teatru staje nam "ciągle śpiący stół". Podobnie jest w Twoich "demonicznych oczach", które posiadają wieloraką właściwość. Z jednej strony, mają w sobie to niepokojące "zło", z drugiej zaś - są zwiastunem dobrej nowiny, wszak przynoszą: "ocalenie". Tak dużo, a zarazem - tak niewiele.
Nasza egzystencja zawiera w sobie podobny podział. Nasza irytacja sięga zenitu, gdyż chcielibyśmy, ażeby spotykało nas wyłącznie "oczekiwane dobro". A tymczasem, jak słusznie raczyłeś zauważyć, jesteśmy zmuszani do nieustannego "patrzenia na świat nowymi oczyma". I to właśnie sprawia nam ten niesłychany ból. Konkluzja, zawarta w tym wierszu, podkreśla to, co jest najistotniejsze: "Lecz kto nie zaznał goryczy ni razu, ten nie zazna słodyczy".
Pozdrawiam serdecznie
Dlaczego? Ze względu na specyficzną dwoistość. Dobry lub zły odcień nie ma tutaj jakiegokolwiek monopolu. U Kiljańskiego - świt jest subtelny, specyficzny, z drugiej zaś strony - trudno go rozważać wyłącznie w pozytywnych aspektach, gdyż na deskach pesymistycznego teatru staje nam "ciągle śpiący stół". Podobnie jest w Twoich "demonicznych oczach", które posiadają wieloraką właściwość. Z jednej strony, mają w sobie to niepokojące "zło", z drugiej zaś - są zwiastunem dobrej nowiny, wszak przynoszą: "ocalenie". Tak dużo, a zarazem - tak niewiele.
Nasza egzystencja zawiera w sobie podobny podział. Nasza irytacja sięga zenitu, gdyż chcielibyśmy, ażeby spotykało nas wyłącznie "oczekiwane dobro". A tymczasem, jak słusznie raczyłeś zauważyć, jesteśmy zmuszani do nieustannego "patrzenia na świat nowymi oczyma". I to właśnie sprawia nam ten niesłychany ból. Konkluzja, zawarta w tym wierszu, podkreśla to, co jest najistotniejsze: "Lecz kto nie zaznał goryczy ni razu, ten nie zazna słodyczy".
Pozdrawiam serdecznie
16/10/2011 21:01:12
confessionoftrendocholic
Dziękuję serdecznie za bardzo konstruktywne słowa. :) Rzadko sięto zdarza, acz warto czekać.
pozdrawiam, Piotr.
pozdrawiam, Piotr.
17/10/2011 21:05:27
