.

Czarne zakamarki głowy wydają się znów rozprzestrzeniać.

To jak trujący dym, powoli snujący się przy ziemi, po brzegach świadomości...

Walka jest trudna i męcząca.

I śmiech na zewnątrz nie jest płaczem wewnątrz.

Boję się spojrzeć w lustro... nie chcę znów zobaczyć tamtej dziewczyny.

Opowiadania o pięknej krainie i białych rumakach ze złotymi grzywami.

Błoto ukryte pod perskimi dywanami i gnijące owoce przemalowane na czerwono.

Odwieczna walka, którą toczę z chorobą, brakiem odwagi i samą sobą.

Czasami nie mam siły. Czasami chcę już końca. Czasami nie widzę już sensu.

Wymówki, za które sama siebie nie znoszę.

I wieczne przepraszanie innych w swojej głowie.

Za to, że jestem. Za to, że nie jestem już taka. Za to, że nie potrafię zawrócić szufladek w moim mózgu. 

Czas zapierdala... a ja ciągle tkwię. 

Bryła lodu w 30 stopniowym upale.

Wspomnienie Twoich włosów dodaje rozkoszy życiu.