.

nie jest najlepiej, czasem wydaje mi się,

że zostałam zamknięta w klatce albo raczej

szklanej kuli, w której mogę ledwo oddychać.

zatracam się w nic nie robieniu.

brakuje mi motywacji do czegokolwiek.

najchętniej leżałabym zwinięta na fotelu

jak ten kot, byle mnie ktoś pogłaskał od czasu do czasu.

nie wiem z czego to wynika.

ze mnie samej, z mojego ciężkiego charakteru, czy może raczej z tego,

że sama nie wiem czego chce, nie wiem, czy jestem szczęśliwa?

chyba barkuje mi zdecydowania mimo, że kiedyś miałam go w nadmiarze.

skomplikowana jestem i nie wiem, czy jestem w stanie, teraz, poskładać to w całość.

i czasem przychodzi taki moment w życiu człowieka,

że trzeba zrezygnować, zapomnieć,

pójść na przód.

i nieważne jak cholernie by Ci zależało,

jak trudne by to było.

po prostu trzeba.