"Ola, powinnaś poczytać o buddzie. Oni tam komplikują sobie życie. Zupełnie jak ty. Lubisz sobie komplikować życie. Zastanawiać się nad rzeczami nad którymi normalny człowiek by się nie zastanawiał" ~ lekkie przytoczenie. 

Moja odpowiedź ?" - Cóż, nie bez powodu, moja droga studiuję na politechnice." Bo cały SĘK w tym ;) 

Intryguje mnie mnóstwo rzeczy, najzwyklejsze przedmioty są dla mnie ciekawostką... Zastanawiam się nad figurką ręcznie malowaną, jakie ręce miała osoba malująca wzory, czy się przy pracy uśmiechała i ile w to serca włożyła, że jednak chciała się w to zaangażować. Za wykonaną pracę się płaci. Powinno. Tyle ile ona jest warta. Jednakże ludzie to oszuści. Jeśli sami nie ocenimy swojej pracy, a naszą nagrodą nie będzie rezultat, to czy jest sens przyjmować nawet najmniejszą kwotę pieniężną za zrobienie czegoś byle jak ? 

Twój perfekcjonizm mnie powala. Też jestem pełna podziwu. Nie wiem jak wyrazić to słowami, zachwyt, duma.. Mało oddają co czuje. Bo kto potrafiłby pogodzić tyle obowiązków ? Chłopak, któremu bądź co bądź musisz poświęcić mnóstwo cierpliwości, dom na głowie, praca i nauka. Tak. Jesteś mym idolem, idolem poświęcenia. Widzę jak wyczerpana chodzisz nieprzytomnie, jak nawet słońce nie jest pociechą dla ciebie, jak dziękujesz za każde dłuższe spędzenie w łóżku. Czy potrafiłabym tak ? Może. W twojej sytuacji mimo wszystko ciężko mi się znaleźć, staram się ciebie rozumieć, wesprzeć, być. Kawa, przed zajęciami, po zajęciach i przed pracą. Lubię tak w ciebie inwestować. Plotki plotuchy, o dupie maryni w gruncie rzeczy. Bo czemu by nie. Masz moment by odetchnąć. Przynajmniej tak chce to intepretować. Chce być ci potrzebna, bo zwykła pomoc przy sałatce chyba nie jest ponad twe siły - jeszcze. Bez obarczania obowiązkami, zupełnie niezobowiązująca rozmowa. Jak dwie babcie z kotami u nogach. Bo czemu nie ! W końcu już trochę czasu minęło. Nie mamy czasu na to by się kłócić i rzucać w siebie krzesłami. Obie nie mamy na to już siły. Politykę zostawmy dla ludzi. My odetchnijmy oparami gorącej kawy. Spójrzmy spokojnie przez okno na niebo rysujące się błękitem między kolejnymi chmurami. Słońce i tak zaraz do nas wyjdzie. Prędzej czy później. Żebym miała ruszyć ziemie to dam ci mały promyk na twą zmęczoną buzie. Chociaż tyle moge ci dać. Chociaż tyle co krówki przyniesione tobie do pracy, żeby raźniej ci było. Poetką nigdy nie zostanę ale może dzieki temu słowu piśmiennemu coś zrozumiesz. Może przez chwilę chociaż będziesz miała pewność, że nie jesteś sama. Może ekran ujrzy zarys usmiechu. Grunt to się nie poddawać. Przecież wiesz, że dasz radę.

No bo dasz, prawda ? 

"Jak się czyta, to się nie myśli o sobie,

tylko się wchodzi w inne światy,

a w którymś z tych światów można znaleźć zgubionego siebie."