330.

Gdyby tylko się udało, mogłabym uwierzyć, że poranna kawa, uśmiech, codzienność,  ma sens. Mogłabym być wszędzie tam, gdzie pachnie ziołami, radością, spokojem i Tobą. Miasta mogłyby być czyste, wypełnione zapachem pierników i swieżo upieczonych bułek. Ludzie mogliby być przyjaźni, mogliby rozdawać radość i częstować nas chipsami, zapraszając nas do swojego życia. Moglibyśmy chadzać alejami wypełnionymi lukrem, spoglądać na stoiska z cukierkami i watą cukrową, zafascynowani niezwyklością miejsc, w których serwują namacalne szczęście. Poranek mógłby pachnieć aromatem świeżo zaparzonej niepowtarzalności i spełnienia. Moglibyśmy beztrosko skakać z okien, wchodzić na dach i oglądać komety. Moglibyśmy zamknąć za sobą drzwi i wyrzucić klucz. Moglibyśmy cieszyć się chwilą, wypełnioną wspólną samotnością.

Moglibyśmy być samotni, razem.