Kocham stare zdjęcia, ich klimat, fakturę, są super. Nawet nie wiem który to wujek, ale generalnie chyba jakiś wujek.

Wakacje minęły oczywiście bardzo szybko. Pełne niespełnionych marzeń, zawistnych nadziei, masy przemian wewnętrznych, rozczarowań, zwrotów akcji. Generalnie nic nie było jak miało być, wszystko na opak. Może nawet dobrze, tylko trochę inaczej sobie wyobrażałam te wakacje. Zupełnie inaczej. Klimat obozu, rozmowy, relacje. A propos relacji międzyludzkich, chyba podstawą tego wszystkiego jest zaufanie. Nie szczerość, czy lubienie, wspólne pasje, nie. Zaufanie. Reszta jest okropnie ważna, ale zaraz po tym. W ogóle to jakaś masakra jest z  tymi relacjami międzyludzkimi w te wakacje, ful niespodzianek, ful rozczarowań. Nawet jeśli rozmawiam z kimś tylko o rzeczach smutnych, to  dlatego, że mam wrażenie, że nie chce słyszeć o tym co mnie cieszy. Ajajaj, się porobiło. Niemiło i miło. Lubię deszcz, dobre rozmowy. Boję się bardzo odrzuceń i tego, że coś się kończy. Wszystko się kiedyś kończy, ale nie tak szybko, nie teraz. Jesień musi być dobra, pełna zmian, dobrych. Chyba na siłę chciałabym zatrzymać niektórych ludzi, ale nie wyobrażam sobie jak by teraz było, gdyby nie długie rozmowy o miłości, ideałach, monopol, śpiewanie Haliny Frąckowiak, gotowanie, ale i też uciekanie nocą, rozmowy o przyszłości, muzyce, gwiazdy wspaniałe, przytulanie, takie specyficznie wasze. Nie wyobrażam sobie kim bym była, bez tego. Może żadne z was nie jest wspaniałym wokalistą U2, z niebiańskim głosem, może nie jesteście Tomem Hansenem, Randallem "Pink" Floydem ani nikim takim.
Uwielbiam was za to kim jesteście, nawet jeśli okropnie się czasem nie rozumiemy.
Te wakacje mają coś w sobie, coś bardzo specyficznego.
Wiem na pewno, jak to jest tęsknić bardzo.