gang miliona słów 

może mi pomoże to pomorze

melancholia to przecież taki twórczy stan. okazuje się, że to ta trzecia prawda. paradoksalnie całe życie uczę się życia, toteż nie wypada, ale czasem trzeba żałować aby wytrzeźwieć. a na kaca najlepiej wypić piwo, które się nawarzyło. ależ to banalne.

wbrew pozorom jestem jak kwiat lotosu i nic nie zaburzy mojego wewnętrznego nie-spokoju. na dobre wychodzi mi wprowadzenie do umysłowej diety realizmu. szkoda, że inaczej jest z racjonalizmem. komuś już całkiem niedawno powiedziałam, że możnaby posadzić mnie na samym szczycie pałacu kultury(warszawa ma ponoć największe przebicie), cobym mogła wykrzyczeć swoje postulaty na temat głupoty (związanej raczej z zagubieniem niż z inteligencją), miłości, ludzkich potrzeb i uzależnień. może wtedy wzbudziłabym zaufanie co niektórych, jakby mi się ten czubek w tyłek wbijał. strach jem na śniadanie przez to, że miałam dosyć nostalgii i jednotorowego myślenia. za szybko zaczęłam biec, dlatego teraz piszę długi list, bo inne czynności wychodzą mi nieco zbyt emocjonalnie. zabawne, że nie liczy się już dla mnie faktura papieru, a moje własne myśli. nie mów, że nie dorosłam do pewnych rzeczy, gdyż własnie rumienię się jak dojrzałe jabłuszko. skończą się wszystkie moje problemy, gdy wygram walkę z samą sobą, dlatego potrzebuję armii. a poza tym, mam już pełnię składników z przepisu na szczęście, wystarczy połączyć.

płodzą się w mojej głowie liczne epitety, sytuacje barwne i słodkie, niesie mnie muzyka, czerpię wiele z pewnych miejsc, a słowa cisną mi się na usta, z niecierpliwością czekając na wypowiedzenie. a to wszystko jest nasze i nie chce być nikogo więcej.