Wszystkich Świętych

Zas­ta­nawia mnie jed­no... Czy gdy­by Dzień Wszys­tkich Świętych nie is­tniał to czy ludzie chodzi­liby na cmen­tarz do wszys­tkich swoich blis­kich cho­ciaż raz w ro­ku ? . Nie lu­bie te­go dnia. Wte­dy gdy stoję nad gro­bami blis­kiej mi rodzi­ny, piękne wspom­nienia, wasze słowa tra­fiają we mnie jak ka­mień. Nie mogę pow­strzy­mać łez.

***

Dzień Wszys­tkich Świętych, dzień w którym szczególnie dużo ludzi dos­ta­nie po­wołanie do wieczności. 

***

Ludzie umierają, bo to na­tural­na ko­lej rzeczy. Jed­nakże ból po stra­cie blis­kiej oso­by nie sta­je się przez tą świado­mość mniejszy. 

***

Wszys­tkich Świętych i Dzień Za­duszny- i nag­le wszys­cy so­bie przy­pomi­nają, że war­to by było po­kazać się na cmentarzu.

***
A cze­mu większość z nas idzie tam tyl­ko po to by sąsie­dzi nie ga­dali? a w zwykłe dni ni­kogo na cmen­tarzach nie ma. ?

***

Kierow­co, uważaj jak jedziesz. Spraw aby dzień Wszys­tkich Świętych nie stał się Twoim "świętem".. 

***

zas­ta­nawiam się,czy gdy­by nie było ta­kiego dnia wszys­tkich świętych,to czy ty­le osób na raz również od­wie­dzało by gro­by blis­kich,czy by o nich pamietało? 

***

1 lis­to­pad, Wszys­tkich świętych.
Kiedyś będzie też naszym świętem.. 

***

Spośród wszys­tkich uczuć, spośród wszys­tkich po­ruszeń i przeżyć, je­dynie przy­jaźń ma tak wielką moc, która prze­nika jak miecz do najgłębszych taj­ników naszej duszy i od­dziela nas od nas sa­mych. Jest drogą bez­pie­cznie pro­wadzącą do włas­ne­go wnętrza, a jej ogień prze­nika do głębi i prze­mienia ser­ce w Ziemię Świętą. 

***

Dzień Wszys­tkich Świętych na­biera całkiem no­wego znacze­nia,kiedy mu­simy przyjść na gro­by blis­kich, do których za swo­jego życia się uśmie­cha­liśmy ... 

***

Uz­nałem, że świat ma od­mien­ny przepływ złej energii
ni­by święty, a zaczy­na wrogą wieź która prze­radza się
w pa­rano­je wszys­tkich ludzi. 

***

Tyl­ko je­den raz od­wie­dziłam je­go grób. Było to dokład­nie 4 la­ta te­mu w dzień Wszys­tkich Świętych. Na pog­rze­bie nie po­jechałam na cmen­tarz. (...) Wys­tar­czająco strasznym przeżyciem było to, jak po mszy widzałam jak prze­noszą je­go trumnę do sa­mocho­du... i wte­dy do mnie do­tarło... "Boże on tam jest. Leży tam bez życia. W tej trum­nie przyk­ry­tej ciężkim wiekiem. Już go tu nie ma. Nie żyje."

Dzi­siaj gdy jechałam sa­mocho­dem by od­wie­dzić go po 4 la­tach, mogłoby się wy­dawać, że prze­cież to już minęło. Że od mo­men­tu kiedy od­szedł wszys­tkie ra­ny się zab­liźniły, a z przeszłością zdążyłam się po­godzić. A jed­nak....

Stanęłam nad je­go gro­bem... Spoj­rzałam na zdjęcie wy­ryte w gra­nicie. Ta­ki pełen życia... ta­ki uśmie­chnięty. Po 4 la­tach... stojąc tam i pat­rząc na to zdjęcie zachciało mi się płakać. I wte­dy właśnie zro­zumiałam, że z tym co się stało tam­te­go dnia, nig­dy się nie po­godzę. Bo prze­cież on nie miał um­rzeć...

[*]