Teatr a może coś więcej...?

   Dawno nic tu nie pisałam - to przez pożeracze czasu, moje prywatne pożeracze i te ogólno społeczne, a jest ich trochę.

 Właściwie od dłuższego czasu nie napisałam gdziekolwiek nic mądrego. Najwyższy czas ruszyć nieco swoją wyobraźnie, zaczepić się o wrażliwość z malutką ale dalej znaczącą cząstką ironii, ignorancji, czy też buntu wobec otaczającego świata, naskrobać cos co może kogoś interesuje.

 Temat stary jak świat -Życie to teatr.

Mając w sobie trochę obiektywnego postrzegania wiemy, że to zdanie idealnie odzwierciedla ludzką naturę. Żyć znaczy Grać. Bo łatwiej, bezpieczniej. Bo wygodniej. Sama dokładnie nie potrafię się ustosunkować do tej sentencji, może dlatego, że tłumaczę ją sobie na nazbyt wiele sposobów, nieraz diametralnie różniących się od siebie. Ale przecież teatr życia to bardzo rozległy temat.

 Życie to teatr. Zaiste człowiek ma do odegrania w teatrze ziemskiego padołu jakąś rolę powierzoną mu przez opatrzność. Wciela się w nią gdy przychodzi na świat, później schodzi ze sceny na dobre poprzez śmierć. Scenariusz pisany specjalnie dla nas, którego nie widzimy, jest zmieniany z każdą ważniejszą decyzją, jaka podejmujemy. Ale czy da się uciec od tego co przeznaczone nam na końcu sztuki, czy fatum nie będzie nas prześladować jak w antycznej tragedii? Czy naprawdę tak wiele możemy zmienić?. .......a koniec będzie różny, jedni odejdą przy owacji na stojąco całej sali, inni wśród braw nielicznych wiernych widzów, jeszcze następni w ciszy przy pustej widowni pogodzeni lub nie, że spektakl z ich udziałem dobiegł końca. Będą tez tacy, którzy wygwizdani zejdą ze sceny z podniesioną głową. Do których będę należeć ja ? Do których Ty? .... zdajesz sobie sprawę że tego nie przewidzisz? Ale gdybyś wiedział, co byś zmienił? Czy byś zmienił?

 Świat jest pełnym kłamstwa i fałszu miejscem, a my niestety chcąc niechęcąc stajemy się jego częścią. Czasami mamy dość chcemy odpocząć. Choć wszystko się wali, schody prowadzące w dół lub w górę znajdziemy dopiero, gdy opadnie kurtyna. Wtedy nie będzie bisu.

.....bo tylko ludzie słabi i zmarnowani przez swoje przedstawienie, kończą je wcześniej, rzucając się z desek teatru...

 "Nic Ci nie do moje imię. Mam ich tyle ile twarzy"

Przyodziewamy maski, w których po jakimś czasie możemy zatracić pierwiastki własnej osobowości. Z drugiej strony różnorodność tych masek to nasza prawdziwość. Bo kimże jesteś marny człowieku, jaki jesteś? Nie jesteś tym, kim stajesz się będąc sam, czy z ukochanym/om, rodziną. Jesteś tym, na kogo składają się wszystkie przybrane postawy we wszystkich sytuacjach jakie Cię spotkały. Nawet jeśli jak marionetkami steruje nami los, to myślę, że każdy jest wieloma marionetkami, i przez to nawet los jest niepoukładany. By nie zginąć przyjmuj swoje maski, nie sięgaj po maski innych.

 Zamiast żyć graniem życia , graj życiem.

Mogłabym napisać jeszcze kilka stron, ale przecież warto czasem zostawić trochę miejsca na obserwacje innych, dlatego resztę miejsca zostawiam dla Ciebie, kimkolwiek jesteś. Czym dla Ciebie jest "teatr życia"?

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

--------------------------------------------