jeszcze wczoraj wieczorem zastanawiałam się nad nasza ludzka samolubnością. no bo kiedy odchodzi bliska nam osoba opłakujemy ją, smucimy sie, zazwyczaj dlatego, że juz jej więcej nie spotkamy, nie porozmawiamy ta osobą. gardziłam tym uwżałam, że ludzie w ten sposób opłakują samych siebie. może to jest i prawda.
może tak myślałam bo nigdy nie straciłam bliskiej osoby.


a dzisiaj ?
widzicie to usmiechające się małżeństwo na zdjęciu ? To moja prababcia Reginka i pradziadek Kazik. Ze soba sa już 62 lata. Będąc dzieckiem co tydzień przyjeżdżałam do nich na pare dni. Są mi bliżsi niż dziadkowie.
Całkiem niedawno p. tarka opowiadałam nam o tej książce, w której uczniowie gim1 opisują losy swoich dziadków.
Dziadka Kazika ledwo się rozumie ponieważ nie ma zębów. a Babcia to iskra. zawsze nam opowiadała o swojej rodzinie, wojnie. Ale ja nigdy właściwie nie słuchałam uważnie więc nie pamiętam tych historii. I wtedy właśnie pomyslałam sobie, że muszę z babcią porozmawiać, nagrać ją bo nie wiem jak będzie za rok za 3 miesiące." Postanowiłam sobie, że na swieta wezmę dyktafon i będę z nią rozmawiać. Ale w całym tym ohydnym zamieszaniu jakie otacza nasze życie. Myslałam "a za tydzień, przeciez Babcia odkąd pamiętam wybiera się na "tamten świat" "  i nie zrobilam tego..

Babcia, która zawsze latała na owocową i kupowała nam kapcie, robiła obleśna wątróbke i pyszne ciasta. Babcia, która nawet jak nie miała pienięzy dla siebie dawała nam po 10 zł na "pice"czyli pizze ;] Babcia która jeszcze niedawno tańczyła na weselu, śpiewała Zosi piosenki ludowe. Wczoraj była na zakupach w "kerfórze" i kupowała koszulki dziadkowi. I robiła wiele przecudnych rzeczy.
ok 13. moja rodzina znalazła ją w domu na podłodze, nieprzytomną. Jest w bardzo ciężkim stanie. Jest zagrożenie życia , a jesli przeżyje będzie do końca życia kaleką, ma sparaliżowaną prawą stronę ciała, całkowicie straciła mowe.

To był wylew, przedostał się także do serca i do nerek.

Rozmawiałam z Nią w myślach. Będzie dobrze.

A jesli chodzi o zdjecie.. Babcia prosiła mnie, abym je zrobiła dla jej przyjaciólki, która się odnalazła po 30 latach.