LifeCouldBeDream. 

Noc. Cisza. Kolejne kroki odbijają się echem od poszarzałych budynków. Gdzieś w głowie podkuliła kolana powracająca myśl. Zakotwiczyła się i czasem odbijana od skał rozumu, powracała z podwójną siłą. Zagłuszyć ją było bardzo trudno, zwłaszcza, że wypaliła się w świadomości mocniej niż przewidywała. Mieli bowiem być jak Bonnie i Clyde, nierozłączni, niezrozumiali, bez siebie bezwartościowi, ale pasujący do siebie w zaskakujący sposób. Z lotu ptaka miano ich widzieć tarzających sie w łanach zborza i trawy, ugiętej pod naporem ciał. Mieli szeptać do siebie z daleka, mieli krzyczeć sobie prosto w twarz, mieli kochać się godzinami na zgodę. Mieli karmić się słodkimi czereśniami i oddychać własnym szczęściem. Zamiast tego siedząc na popekanym chodniku zjadała kolejne pudełko czekoladek z kwaśnymi wiśniami, najprawdopodobniej zebranymi zbyt wcześnie. Zakochana zbyt szybko zbyt lekkomyślnie, może nawet z przekonania, że taka jest po prostu kolej rzeczy. Dlaczego? bo pokazał jej że "jest fala w uczuciach mężczyzn". Zbyt nonszalancka wtedy by pamietać, że każda fala, choćby największa, choćby nadmiernie wzburzała i mąciła wodę, kiedyś się cofa, zmywając brzeg i zapisane na piasku słowa; zostawiając jedynie to czego morska toń już nie chce. Wieszcze naszych czasów mieli pisać wiersze o ich miłości, tymczasem mówić można tylko o niespisanym układzie, w którym on pozostaje jedynie ciepłym wspomnieniem lata. Może dlatego, że szczęście przychodzi tylko do tych, którzy są na nie gotowi, a nie do tych, którzy go gorączkowo pożądają.

Ps. Ciężko stąpać mocno po ziemi, kiedy głowę ma się nadal w chmurach. 

Nie jest tym czym powinno być, bo najlepsze słowa, najtrafniej pozlepiane zdania i największa głębia tekstu płynie z bólu, żalu i krzywdy, a to już najwidoczniej ustępuje, teraz wystarczy tylko posprzątać po katuszach, pozamykać trupy w szafie i wierzyć, że będą chciały w niej pozostać.

A.