granatowe cienie.

     Kiedy przychodzisz na świat jedyne czego pragniesz to otworzyć oczy i zobaczyć, dotknąć i poczuć wszystko co ma ci on do zaoferowania. Kiedy rośniesz, stajesz się większy, a razem z tobą wzrastają twoje oczekiwania wobec świata. Chcesz chodzić, mówić, tańczyć i jeździć na rowerze bez dodatkowych kółek.

    Kiedy wszystko to już potrafisz, a czas dalej mija i razem z jego upływem ty stajesz się silniejszy i rozumiesz więcej, twoje ambicje i cele nie stoją w miejscu, znów czegoś pragniesz mocniej i mocniej. Chcesz być w czymś dobry, chcesz mieć coś swojego, coś co da ci poczucie własnej wartości. Jedni chcą być prymusami i siedzieć w pierwszej ławce błyszcząc nad mniej zdolnymi w oczach nauczycieli; inni chcą mieć zgraną paczkę przyjaciół wśród, których uchodzą za duszę towarzystwa i najlepszego kompana na deszczowe dni; jeszcze inni rozwijają jedyne w swoim rodzaju talenty i sprawiają, że ich kreatywność ożywa, a wraz z nią tworzy się magia.

     Kiedy wszystko to staję się oczywiste, niektórzy się nie poddają i tworzą z tego co już potrafią coś jeszcze lepszego i dzielą się tym, rozpraszając tą świetność na innych, tak jakby wysypywali z koszyka kwiaty, które wcześniej pachniały tylko w trawie. I są też ci, którzy tracą pewność i porzucają to co robili do tej pory, szukają siebie w czymś innym, może nawet przez długi czas nie wiedzą czego szukają i siadają w jakimś bezpiecznym kącie czekając, aż ich siła powróci. Nie są nieszczęśliwi, są cierpliwi, bo wiedzą że ich wiara i moc, spokój i cele zostaną odnalezione, a kiedy to się stanie będą pewni, że wszystko to ma już obrany prawidłowy kierunek.

    Kiedy masz już swoje lata, a świat nie stanowi już dla ciebie zagadki, twoje cele są jasne a droga, którą idziesz prosta, zaczynasz pragnąć dać upust swoim emocjom, uczciom, pragniesz kogoś obdarować miłością. I czasem dzieje się to szybko i bezboleśnia, a czasem wcale nie jest to tak proste. Niektórym część ich pragnień sprwi ból i zawód i będą myśleli, że idą po rozbitym szkle i rozpalonych węglach, nie wiedząc tak na prawdę czy warto. Ci którym się uda zdobyć miłość lub obdarować nią kogoś będą szczęściażami i nie ważne czy będzie to trwać chwilę, dzień, weekend, tydzień, miesiąc czy wieczność, mogą mieć tę pewność, że jednak było warto.

    Gdy wszystko to będzie już rzeczywistością, znajdą się tacy, dla których droga połączy się z jakąś poboczną ścieżką, a wtedy cele i marzenia będą podwójne, bo kroczyć będą wspólnie jak najlepsi przyjaciele, oni i ich miłość. Dla innych ścieżki wcięż będą biegły wyłącznie obok siebie i nigdy się nie zejdą i poczują oni, że ich serce pęka a wiara maleje. I będą cierpieć jakiś czas. A gdy najgorsze chwile przeminą ich wiara zacznie znów wzrastać, a marzenia powrócą i z nową siłą i odwagą pójdą dalej. Bo tak jak George Eliot napisał: "Nieskończona rozpacz nie istnieje, nadchodzi z pierwszym momentem wielkiego smutku, gdy jeszcze nie wiemy,co znaczy cierpieć i być uzdrowionym, rozpaczać i odkryć nadzieję."

Ps. Nie bój się spróbować, bo możesz kiedyś żałować, że nie dałeś sobie szansy na coś dobrego.

      Dziś już wiem gdzie tkwi sens powiedzenia "jedna miłość musi umrzeć, aby zrobić miejsce dla innej miłości."

A.