Twoje kolejne kłamstwo. 

W sumie to właśnie przekopałam się przez ten szit do końca, odsłuchałam muzyki, którą ścigałam zaraz po Turcji chyba tylko po to, żeby tęsknić mocniej, bo pamiętam jak płakałam, że chcę tam wrócić tak mocno. Bo chciałam.

Znów tańczyć do rana, wódkę popijać wódką z colą, pływać w basenie w ciuchach i nie na własne życzenie, spać po dwie godziny na dobę, niekoniecznie u siebie, wylegiwać się na plaży, śmiać się tak dużo, targować się, cieszyć z głupot.

To inny świat, w którym nie ma problemów. Ciepło, fajnie, hamam, Piotruś, Nat, Martucha. I w sumie znów wyszło na to, że atmosferę miejsca wykreowali ludzie, nie ta obrzydliwa wódka i piwo, którego mogłam wypić 4 litry i nic się nie działo, nie najlepsze papierosy (poza moją marką ukochaną) jakie w życiu paliłam, nie nocne motortripy po Alanyi, nie kluby z pięknymi barmankami...

Wróciłam, bawiłam się dalej, ale to nie dla mnie, już mam dość, jestem zmęczona, chcę odpocząć.

Ale zdjęcia nie wyrzucam, zdjęcie zostawiam, chociaż zgubiłam już dawno koszulkę. Bo ja kradnę koszulki.

Tęsknię, ale pewne rzeczy trzeba amputować. Niektórym nadmiar zabawy źle robi. Mi wystarczy.