Sarmatia

   "Nie wszystko w życiu jest proste" - mój aforyzm na poniedziałek, a jako uzasadnienie pokazuję zdjęcie wiatraka z wyraźnie skrzywionym kręgosłupem moralnym, sam wiatrak (aczkolwiek w miarę nowoczesny bo nielot - nie ma skrzydełek) nawiązuje również po części do tematu tego wpisu.

   Nie mam co prawda na myśli sarmatii w sensie terenów po których wieki temu biegały tabuny sarmatów, chodzi mi bardziej  po głowie to co Kaczmarski opisał i zaśpiewał w utworze "Na starej mapie krajobraz utopijny", o taką nasz lokalną i wiele bilższą każdemu, własną Sarmatię, o taką Terra Felix, krainę szczęścia, w której każdy czuje się najlepiej. Zacząłem o tym myśleć w sytuacji mało romantycznej i mało filozoficznej, po prostu czekałem na PKS, i zagapiłem się na jęczmień który jest już prawie dojrzały, patrzyłem na fale zboża którymi ruszał wiatr, i zacząłem słuchać tego szumu ocierających się o siebie kłosów, wtedy zacząłem się zastanawiać, jak cholernie czuję się związany ze swoją okolicą, w której w sumie nie ma nic nadzwyczajnego, nie ma niczego czego nie dało by się nie spotkać conajmniej w promieniu kilkunastu kilometrów, a mimo to wydaje mi się jedyna w swoim rodzaju, taki mój "krajobraz utopijny".

   Własnie dlatego między innymi wrzuciłem zdjęcie tego wiatraka ze skoliozą, bo taki widok nierozlącznie kojarzy mi się z idyllicznym pejzażem wsi, ale też nierozłącznie wiąże sie w moim odczuciu ze smutnym jakby nie patrzec faktem postępu, zmian i przmijania. Przez to między innymi kiełkuje mi w głowie niepokojące pytanie: Jak długo moja Sarmatia będzie taka jaką widzę ją dzisiaj? Czy będzie ewoluować na bierząco, dostosowując się do zmian zachodzących we mnie, czy może któregoś dnia przeminie, zmieni się na tyle ze nie będe już mógł w niej rozpoznać tego co takie wrażenie zrobiło na mnie kiedy czekałem na autobus? 

http://www.youtube.com/watch?v=JRZnKdCO24A Na starej mapie krajobraz utopijny - Jacek Kaczmarski.