miłość ze szpitala? nienienie

Stygną świeże emocje. Miał być urzekający, romantyczny melodramat. I miał się klasycznie, romantycznie zakończyć happy endem. Mam mieszane uczucia. To śmieszne, ale czuję się osobiście oszukana i dotknięta. Nie tego się spodziewałam. Nie tak to się miało potoczyć. I nie rozumiem. I końcówka mnie rozczarowała. Jedyny jej plus to uśmiech Channinga. I w ogóle to ej.. nie zgadzam się. Co to za uścisk na końcu? Po tym wszystkim, ot tak, jakby nic się nie stało? Chociaż mimo wszystko to niezły film, skoro tak mnie zaskoczył.. Jeszcze nie mogę się otrząsnąć z zamyślenia.

Taka sobie dzisiaj notka o filmie. Gdzieś musiałam znaleźć ujście.

A tak poza tym to Dziwność. Nie rozumiem siebie. Wczorajszy spacer po umyśle, dokąd prowadził? I dlaczego? Nie wiem. Nie wiem i nie ogarniam. I trochę mi smutno. Nawet trochę bardziej niż trochę. Ratujcie mnie góry kochane, bo dzieje się coś brzydkiego. Już chcę jechać. Bo w górach wszystko ucieka. I przestaje być ważne kiedy się zrobi zakupy, czy się pasuje czy nie, i czy się śpi, czy się nie śpi, i czy coś jest w lustrze lub pod łóżkiem, i czy się umie rozmawiać, i czy się słyszy czy nie, i jaka muzyka męczy, i czy się jest wariatem, i czy się fascynuje wariatami, i czy się ma P.   I w górach jest cicho. A jak już ma być cicho, to na stopro:)

Koniec bełkotania na dziś.

"I'm not afraid to take a stand, everybody, come take my hand! 

I'm standing up, imma face my demons!"                    

                                                                              - I jeszcze do tego wrócę.

Nawet jeśli trzeba będzie ciągle zaczynać od nowa.