Tak bardzo dość mam rozczarowań.

Ty jesteś największym z nich.

Czasami trzeba dostrzec kiedy nadzieja staje się naiwnością.

Dziecięca naiwność bedąca jak wieczna dziura w sercu, która nie chce się zasklepić.

Tak bardzo dość mam niemego krzyku

To na Ciebie nieustannie krzyczę

Zdzieram sobie struny duszy

Tonę w żalu, łzach i nienawiści

Czasami wolę myśleć, że Cię nie ma, ale wtedy przypominam sobie, że nigdy Cię nie było.

Otulająca ciepłem miękka bawełna

Ciemne kosmyki na jedwabnej poduszce,

Ślady wczorajszych łez

Słońce sączące się leniwie przez okno

Porcelanowe ciało w koronkowych wzorach

Delikatne światło dające nadzieję

Najbardziej poruszają mnie drobiazgi

Uczucie wypowiedziane między wierszami

Słońce przebijające się przez palce

Światło pozostawiające tańczące cienie

Muśnięcie ustami, delikatne jak jedwab

Subtelny dotyk, przenikający przez kości

Głębokie spojrzenie trwające sekundę

Mała tęsknota zalegająca na dnie serca

Mam nadzieję że te wszystkie złamane serca zostaną scalone

Mam nadzieję że te wszystkie złamane przez nas serca zostaną przez innych naprawione

Mam nadzieję, że przestaniemy sobie to robić

W kółko i w kółko