dupy, szlugi i sztalugi.

Jak wyzdrowieć, skoro nie zna się swojej choroby?

Pieprzoty.





To cholerna niepewność
Kiedy znowu staniesz w drzwiach
I to czy zobaczę Cię napewno
Taka miłość jest jedna...
Miłość to raczej nie chemia
To nie są małpie gaje
Kiedy uśmiechamy się przez łzy
Kiedy przeklinamy się nawzajem
Ja nie mówię kocham
Pewnie sama dobrze wiesz dlaczego
Jestem prostym pytaniem
Ty jesteś na nie odpowiedzią
Taka miłość jest jedna

Gdy raz pójdziesz z kimś do łóżka, nigdy już nie będziesz dziewicą. Gdy raz kogoś zamordujesz, zawsze będziesz zabójcą. Gdy raz złamiesz nogę, kość zawsze będzie wrażliwsza.
Gdy raz spotkasz kogoś, komu zaufasz kto będzie cię dopełniał i bezinteresownie pokocha, nie będziesz chciała spać sama.

Uzależniasz.








Nie ma na zawsze. Każdego dnia jest na dziś.



Spytaj mnie, co czuję, gdy nadejdzie trzeźwy świt.
Czarną ścieżką słona woda zmywa szminkę.

Zatruta toksynami dostałam przpis na dietę cud. Zaczęłam się gapić jak wyglodzona na ciastko.

A jakby tak dla odmiany świat był czytelniejszy, jak w shizach Małego Księcia?

Coś się zbliża. Przypadek. Jak bardzo nieprzypadkowy objaw szczęścia lub skróconego nieszczęścia. A zbiegi okoliczności? Istnieją, jak zbiegi z więzienia?







Muśnięcie powietrza
Otula rozedrgane ciała.
On pragnie wszystkiego,
Czego ona by chciała.



Wiatr zdmuchuje resztki spokoju.
Wspomniania unoszą się jak gryzący dym.
Nawiedzają mnie wspomnienia pod znakiem resztek rozdrapanej skóry pod zczerniałymi paznokciami, wtedy nie było tak, jak być miało. Goiło się zbyt długo, niezagojone, ciąge rozdzierane jest na nowo i na nowo. Godziny nocy spędzone w zlodowaciałej już kąpieli, wszystko starało się minąć jak rozpuszczane pachnące bąbelki. Nie chciałam żałować, ale gdzież jest władza cofnąć czas. Stało się, minęło, może to i dobrze. Za? Przy i ciągle przed. Może szkoda, że niektóre sprawy tylko dla mnie są aż tak cholernie ważne. Sprawy narzucone, wyimaginowane przeplatają się ze wspomnieniami, przez co nadana pikanteria zatapia się w tym, co miało być. Przypadki dziwnym trafem wydają się być wyreżyserowanym losem, scenarzysta jedynie nieznany.
Szczęście to niedeinformowanie. Skulona z zimna w podartek koszulce z parapetu licząca czarne koty w zadymionym powietrzu, to ta sama, co pijana z zapomnienia nieść się daje przez muzykę? Siebie lepiej nie okłamywać, ale łatwiejsze wydaje się zdobycie celującego z łaciny niż doświadczenie prawdy, która też jest umowna. Lepiej żyć tam, gdzie by się chciało, w wyimaginowanej rzeczywistości. Tego nikt nie zabierze. Przeraża mnie to, że już nie wrócę do tego poziomu braku odpowiedzialności, ale i bez słów cudownie jest pogrzebać mentalną samotność wtulając się nie w zimne płyty chodnikowe, lecz w zastępstwie pełne niezrozumiałej akceptacji ramiona.

Kusicielka.

Kłamstwo. Czymże ono jest? Względną prawdą, którą rzekomo odkrywa swoje zmienne oblicze w w odmienny dla każdego sposób? Czy może ucieleśnieniem lęków i obaw przed krystaliczną czystością w zawszonym brudnym zakłamanym świecie? Z pewnością jest wygodne. Jest uzależniające i coraz latwiejsze do wybaczenia samemu sobie. Zbratane z drwiącą wymówką ciągnie na dno jak betonowe buty. Źle uformowane rozdrapuje delikatne struktury wrażliwości, które zabliźniając się powodują gruboskórność. Żeruje na niezdecydowaniu, wygrywa w coraz to nowym konkursie demaskacji osobowości. Zawiłe bywają przypadki, nieprzypadkowe zaś są zadane rany. Wykrwawia się prawda. Choć przecież i tak jest już martwa.

Nadejdzie taki dzień, kiedy oczy wywrócą się ukazując białka, usta utworzą się w bezdechu, krew spłynie słuchając się grawitacji. Nadejdzie taki dzień, kiedy zostaniesz sam, w pustym pokoju o martwych ścianach. Nadejdzie takie dzień, kiedy połamiesz paznoknie próbując wydrapać w murze przeszłość. Ale to nie jest ten dzień.

wybrałam szaleństwo.