Minął miesiąc. Najcudowniejszy miesiąc w moim życiu. Coś tak magicznego, że nie jestem w stanie opisać tego słowami.
Z każdym dniem to uczucie staje się silniejsze, mocniejsze, piękniejsze. To jest czyste i naturalne, jestem stuprocentową sobą i nie mam żadnych barier ani zastrzeżeń. Kochać kogoś tak bez powodu, bezwarunkowo.
I szczerze mówić o tym swoim znajomym, z uśmiechem na ustach.
Kochać znaczy poświęcić drugiej osobie ostatnie 10 minut wolnego czasu, żeby potem biec do domu by uniknąć spóźnienia.
To uśmiech na twarzy wywołany usłyszeniem głosu ukochanej osoby.
To szaleńcza miłość niedyktowana niczym.
Nie jest nawet narzucona jakimś konwenansem.
Wszystko inne przestało mieć znaczenie, tak po prostu.
Najczęściej słucham jego oddechu i nie potrzebuję już niczego więcej. Starcza mi że jest przy mnie, że zawsze będzie, że kocha mnie i że jesteśmy dla siebie sensem życia.
Nigdy nie myślałam że spotka mnie coś takiego.
Cuda się zdarzają.
I ten cud będzie trwał jeszcze długo długo.