Uświadomiłam sobie, że nigdy raczej nie będę szczęśliwa. Wierzcie to nie jest miłe uczucie. Czuję się pozbawiona wszelkiej nadzieji i walki o lepsze jutro. Moje życie to jedno wielkie niepowodzenie. Z deszczu pod rynnę. Czuję się pusta i nie widzę, żadnej szansy na lepsze jutro. Jestem w takim moemencie życia, że nie mam z kim porozmawiać i po prostu się wypłakać..cały czas muszę byś silna dla wszystkich, a kto będzie silny dla mnie? No kto się pytam? Czuję się zostawiona samej sobie. Ostatni tydzień spędziłam w łóżku. Nikt o tym nie wie, przejebałam sobie bo znam konsekwencjie długiej nieobecności w szkole. Poddaję się, matura już zaraz a ja jestem w czarnej dupie. naprawdę.

Chce mi się płakać. Dosłownie wyć. I nikt nie zdaje sobie sprawy z tego co czuję...Nikt nie wie co dzieje się w środku mnie. Po prostu nadal nie mogę wyrzuć pewnej osoby z głowy po przeszło roku..Nigdy się jej nie pozbędę bo utraciłam coś bardzo ważnego. I chyba nikt nie jest w stanie zawładnąć moim sercem na tyle bym zapomniała. To nie realne. To nie możliwe. Czyn nie do spełnienia. Zastanawiam się jak wytrzymałam ukrywając przed sobą coś tak bardzo ważnego. Po prostu nadal kocham..rzeczy, myśli które najbardziej chcemy ukryć wracają najszybciej i jeszcze skuteczniej. To skrajności, których nie potrafię zrozumieć, ani obejsć..nie potrafię..przepraszam.

Właściwie planuję odejść, póki co szukam sposobów by odejść szybko i bezboleśnie..by nie dać plamy tak jak ostatniam razem...Alkohol? Byłam głupia wierząć ze się uda..i naiwna. Nie mam już po prostu sił by walczyć dalej, udawać, że wszystko jest dobrze. Po prostu nie daję rady..