Stoje teraz nad przepaścią ...

Tak nie wiele brakuje by z tym marnym życiem skończyć ...

Nie skoczyć w nią ciężko ...

Życie ...

Życie będzie jeszcze większą torturą jeśli teraz nie skocze ...

Bo nie dam rady go rozpocząć na nowo ...

Dziękuję za wasze słowa otuchy, ale one w niczym tu nie pomogą ...

Jeszcze sobie nad nią postoje ...

Bo szkoda mi tych 10-ciu butelek martini w piwnicy zmarnować ...

Te butelki będą jak ostateczne odliczanie ...

Nie mogę się doczekać momentu wypicia ostatniej ...

Sens życia ...

Sens życia piękny miałem ...

To był mój sposób bycia ...

Wzbić się w przestworza chciałem ...

Bez emocji i uczuć krycia ...

Lecz sam pióra od mojego Anioła wyrwałem ...

Teraz ze źródła szczęścia zakaz mam picia ...

Wszystko co dać jej dałem ...

I ten smutek - przyznaje bez bicia ...

I tą radość, z którą serce me oddałem ...

I ten ból co rosnął jak sentyment do tycia ...

I tą miłość co w sercu twym ją podgrzewałem ...

I tak nad przepaścią stoje ... i stałem ...

I nigdy niczego tak nie żałowałem ...

Życia się boję, a kiedyś nie bałem ..