Słoneczniowo

Śmiać mi się chce. *stwierdza wyrzucając ciszę, która legła w pokoju i wszędzie zdążyła wypuścić swoje ochydne macki...*

Tak po prostu? *pyta obojętnym tonem, przeciągając się na biurku*

No tak. *odpowiada*

A z czego? *wypowiada zapytanie, zbliżając się dostojnym kocim krokiem do komputera*

Z siebie. *rzuca z uśmiechem między kolejnymi stuknięciami klawiatury*

O. *w bardzo udany sposób wykazuje odrobinę zainteresowania*

Bo jestem głupia. *dodaje*

Ee... *pokazuje swój nieznaczny sprzeciw dla wypowidzianej opinii*

I powinnam się ogarnąć. *stwierdza dalej*

Tak? *pyta bez przekonania*

No tak! *wykrzykuje z przekonaniem*

A. *przyjmuje do wiadomości*

Poza tym jest tak ładnie na dworze i muszę wreszcie zacząć korzystać z wakacji zamiast czekać kiedy się skończą, o. *mówi szybko*

O! *wydaje dźwięk informujący o przyjęciu do wiadomości powyższego oświadczenia*

Dlatego dzisiaj, Kocie, chodzimy uśmiechnięci, radośni i ani słowa o... o. *kontynuuje z optymizmem, każde słowo akcentując machnięciem palcem, lekko się ślini, oczy zezują rozbieżnie...*

Ta, akurat... *mruczy pod nosem, odwraca się i wychodzi z pokoju, zatrzymuje się jednak przy drzwiach, rozgląda ze złością*. Narrator nam się naćpał *rzuca w powietrze i ze złością ucieka*.