Nawet zarys  pączków zielonych

W gałęziach drzew wzbudzonych

Nawet ziemia w zawilcach tonąca

Lekka, miękka, pachnąca. 

Nawet na nieba błękicie

Różowo-białe kwiecie

Gruszy wiśni jabłoni

I pszczoły tonące w ich woni

Nawet złoto mleczy

Mego smutku dziś nie uleczy.

A przecież niedawno każda wiosna

Była cudowna i beztroska

Tak łatwo ludziom się ufało

Co się z tą wiosną takiego stało?

Więc czekam, bo może na jesieni

Coś się polepszy, a coś się zmieni

Może gdy świat się jesienią zasmuci

Na przekór wiara w życie powróci.

Ponoć wczoraj był jeden z najważniejszych dni w moim życiu.  Dwa lata przygotowań.. Tyle postanowień.. Niedotrzymanych obietnic. Tyle gorzkich słów.. A dobroci zaledwie cień. I  czy coś się zmieniło? W mojej głowie ten sam mentlik.

Może zbyt wiele nadziei we mnie było.

A może zbyt  mało.

Czemu do tego Wielkiego Dnia podeszłam z taką obojętnością.. nie poczułam żadnej zmiany..Czy to możliwe żebym wcześniej dorosła? W takim razie kiedy to się stało?

Wiem...wiem...wiem!! Skrzywdziłam Cię bardzo!Wiem..powinnam przeprosić  . Powinno być mi przykro. Ale Cię nie przeproszę...bo nie chcę Cię dłużej okłamywać... Jaki w tym sens jeśli powiem, że żałuję, skoro nie mam wyrzutów sumienia. I pewnie mnie wyśmiejesz jeśli powiem, że zrobiłam to dla Twojego dobra...

Wiem...wyrządziłam Ci największa z możliwych krzywd!  

 Gdybym wiedziała, że tak bardzo będziesz cierpieć...

Chociaż i tak mam wrażenie, że

to twoje cierpienie jest przerysowane...

Nie uda Ci się wymusić na mnie współczucia.

Taka już jestem.  

Taka się stałam.