Kuess mich, ich bin ein Frosch

Dzieje się, dzieje, się dzieje.  

Siedzę na tym moim czarnym fotelu i myślę, że już niedługo pożegnam się z (%^&^%*&^* tyyyy tyyyy &%$#) sicią, dla jakiej teraz pracuję.  I z jednej strony się cieszę, bo przyjemne to często nie jest, ale z drugiej strony człowiek takie głupie zwierze, że się przyzwyczaja. I niechętnie zmienia.

Ale się zmieni. Dużo. Miejsce, branża, zadanie, nawet język. I to ostatnie mnie przeraża, że się przeceniam, rzucam na głęboką wodę (a ja przecież unikam pływania nie tylko ze względu na swoje,ale przede wszystkim ze względu na bezpieczeństwo otoczenia).

A tu jeb. W Bajkał się rzucam.

Męczy mnie jej cichy, spokojny głos. Wiem, że coś tam się znowu odwala i ta niemoc mnie.... 

Pożera.

Pławiłam się w zakochaniu, bo znowu się w nim zakochałam po tym, jak go tydzień nie widziałam.

Ale teraz tęsknię, choć siedzi obok.

Popsułam spację.

Asi źle, a ja już ścielę łóżko w sypialni. Kruszynko, wal, nie pytaj, wracaj. Dasz se radę.

I, ha!, najlepsze! 

Nie dostałam rozgrzeszenia.

Zdębiała usiadłam obok Młodego w ławce.

- Nie dał mi rozgrzeszenia.

- Co? I co teraz? Ja nie chce Anki.

A ja teraz nie wiem, czy wolne na Twoje bierzmowanie, dupku, dostanę.

Choć tak czy owak zadarłam z Kościołem Katolickim dla mojego Głupka. 

I chuj.

I na chuj,myślałam,mi twoje błogosławieństwo. Wyszłam po przemienieniu wina w Krew i chleba w Ciało. I nieprędko tam wrócę.

I babcia,babcia, zdjęcie w kuchni,kubki,koszula. Babcia. I Młody, który boi się, że babcię ziemia zmiażdżyła. I lód w moich żyłach, gdy o tym myślę. I łzy takie same. 

Tęsknię.

I ta słodka, nad którą Ty się rozpływasz.I mój zegar biologiczny,który dzwoni jak pojebany, ale z bólem walę go młodkiem rozsądku. I to wcale nie jest przyjemne. Wcale.

Dużo tego wszystkiego.

Jestem zmęczona, zasypiam tam, gdzie usiądę. Rano budzę się zmęczona, w dzień zamulam, potem przysypiam na kanapie.

Zmęczonam.

Ale książki za to są świetne.

Dobre,stare książki.