Puszka.

Paskudnie, paskudnie tak było. Siedzieć na fotelu i patrząc nie widzieć i myśleć o tym, o śnie, o Chryste, dlaczego.

Grom z błękitnego nieba, strzeliło, trafiło i powaliło. Bo nie oponowałam. Bo chciałam. Bo go wywołałam. Bo to ja.

Bo się odsunęłam.

(przez/dla ciebie).

A Ty, kurwa, nie żyjesz.

Umarłeś, umarłeś tak po prostu, bez ostrzeżenia, bez pożegnania, umarłeś samolubnie, umarłeś egoistycznie, umarłeś

(nie przeze mnie/dla mnie)

tylko dla siebie, ty egoistyczny skurwysynu.

I pociągnąłeś mnie za sobą, chwyciłeś za przegub, chwyciłeś tak mocno i ciągniesz i uśmiechasz się, tak diabolicznie, tak źle. 

A ja nie nie chcę, nie robię, tylko patrzę na ten uśmiech, co to kiedyś mnie zachwycał, a teraz przeraża, o Chryste, jak bardzo.

Twój trupi oddech łaskocze mi szyję i tak jak wtedy, gdy byłeś ciepły, gdy grzałeś, ten oddech mnie budzi, łaskocze i cieszy.

Choć przecież nie żyjesz, a ja umieram

(przez/dla)

ciebie.