Pierwsza wizyta psychoterapii za mną. Jestem zadowolona ze swojej psycholog, dobrze czujemy się w swoim towarzystwie, chwilami czułam się jak z koleżanką na kawie. To dobrze wróży, bo przez jakiś rok będziemy widywały się regularnie, najpierw co tydzień, później co dwa.

Opowiedziałam trochę o swoim blogu, jak bardzo mi pomógł w najgorszym czasie, tu zostawiałam swoje odczucia i myśli. Przegadałyśmy aspekt depresji, omówiłyśmy historię człowieka, którą przytaczałam w którymś poprzednim wpisie, popełnił samobójstwo mając troje dzieci i żonę. Nie sądziłam, że to powiem, ale znalazłam pokłady zrozumienia dla osób, które odebrały sobie życie nie mając żadnej motywacji, doskonale wiem co mogły czuć. Depresja to choroba śmiertelna, często ignorowana, bagatelizowana, część chorych nie zgłasza się po żadną pomoc. Przyznałam, że czuję się sama z tym wszystkim i nie potrafię nawet tego zmienić, ale psycholog zapewniła mnie, że od tej pory jesteśmy razem i da mi ogrom wsparcia.

Największy problem leży w tym, że to zaburzenie nie zostało kompletnie przeze mnie zaakceptowane. Po lekach poczułam się trochę lepiej i od razu zaczęłam się zajeżdżać. Order matki polki, praca na sto procent, siłownia, fotografia, idealnie odwalony dom, wszystko naraz. I nie wiem nawet w którym momencie coś zaczyna mnie ścinać i nagle potrzebuję spać, ile się uda, jak najwięcej.

Co muszę zmienić? Pracujące weekendy, muszę znaleźć inny sposób rozładowania emocji, bo moje rozwiązania na dłuższą metę tylko mi zaszkodzą, ponoć. I nie wszystko naraz, powoli, dać sobie czas i ogrom wyrozumiałość dla siebie. A tego mi brakuje, bo jedyne, co dla siebie mam to wymagania.