Nie istniejemy już dla siebie, mieliśmy o sobie zapomnieć tak jakby nigdy NAS nie było, jakbyśmy się nigdy nie poznali ...

Jednak kiedy już czujesz, że powoli zapominasz nagle życie płata Ci figla... Widzisz go z inna... Idą za rękę drogą, którą zawsze chodził z Tobą. Droga ta prowadzi przez las. Jest piaszczysta. Ty jedziesz samochodem, nie jedziesz wolno za Tobą mgła z kurzu, widzisz parę ludzi więc zwalniasz do 10 km/h. Zbliżasz się powoli do nich a oni do Ciebie. Nagle wzrok chłopaka i Twój spotykają się i nie mogą się oderwać. Wasze twarze są kamienne jednak w sercach taki sam ból (przynajmniej tak Ci się wydaje). Wszystkie wspomnienia nagle w krótkim czasie wróciły, czas się jakby zatrzymał niby na tak długo a jednak to ułamki sekundy... Omijasz ich i dusisz gaz do dechy, nie patrzysz w lusterka, chcesz poprostu ze łzami w oczach uciec z tego miejsca....

Cała noc nie przespana przez taki myk od życia.... 

Czemu to tak cholernie boli?! Dlaczego....?