MIŁOSNE

MIŁOSNE

Są miej­sca, do których upar­cie wra­camy, chcąc, nie chcąc dla siebie nawzajem.

Każdy z nas jest jak pionek, którym posługu­jemy się grając w szachy - raz stoimy, myśląc że jes­teśmy twar­dzi

i nic nas nie po­kona, a za dru­gim ra­zem spa­damy, po­pycha­ni przez moc­niej­szą osobę.

człowiek jest najgłębiej uza­leżniony od swe­go od­bi­cia w duszy

dru­giego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna.

Tes­knie za to­ba co­raz bar­dziej kaz­de­go dnia, mi­mo iż wi­duje­my sie codziennie...

Naj­gorzej jest, gdy widzisz, że tra­cisz coś bez­powrot­nie,

a nie star­cza ci tchu na­wet na żałos­ne "kocham cię".

Człowiek czu­je się pot­rzeb­ny, gdy usłyszy z ust dru­giego: jak dob­rze, że jesteś.

Niewiele rzeczy tak bar­dzo oszu­kuje jak wspomnienia.

Dlacze­go poz­wa­lamy od­chodzić oso­bom, na których sam wi­dok się uśmiechamy?

Jak wiele ra­zy od­wra­casz głowę, by zo­baczyć więcej. Jed­nak co­raz

częściejod­wra­casz ją, by te­go więcej nie zobaczyć.

nies­te­ty z re­guły jest tak, że ta ok­ropna bez­senność naj­bar­dziej

gnębi Cię wte­dy, kiedy chciałbyś najwięcej przespać.

Naj­gor­szy stan to ta­ki, w którym od­da­jesz swo­je szczęście in­nym,

bo wiesz, że i tak nie zdołasz być szczęśliwym..

Jesteśmy jak świeczki na wietrze, bo ciągle nie wiemy czy rozum czy serce

i czasem przychodzi taki moment w życiu człowieka, że trzeba zrezygnować zapomnieć pójść

na przód i nie ważne jak cholernie by ci zależalo jak trudne by to bylo, po prostu trzeba.

Siedzimy jak w transie, nie czując potrzeby mówienia, poruszania się. Po tylu gonitwach,

po tylu ucieczkach, poszukiwaniach, po tylu dniach nienawiści i pragnienia, mamy ochotę po

prostu siedzieć obok siebie. Nareszcie blisko, razem.

Nagle role się odwracają, kolejny przeklęty raz życie stroi sobie żarty, absurdalne i pokręcone.