Pat­rz... Pat­rz na mnie. Za­pamiętaj, że się uśmie­cham i jest to uśmiech naj­piękniej­szy, bo dla Ciebie. I błagam: nie zrań mnie, nie pozwól płynąć łzom, bo ból niszczy ser­ce, a mo­je już jest połata­ne. Spójrz. Ro­zej­rzyj się. Jest ciem­no, przyświecają nam gwiaz­dy, zu­pełnie cicho krzyczą blas­kiem. W zielo­nej tra­wie uk­ryły się świer­szcze i dają wiosen­ny kon­cert, jak­by mruczały kołysan­ki smut­nym prob­le­mom, drep­czącym krok w krok za na­mi. A te­raz zo­bacz jak księżyc od­bi­ja się w moich oczach, zu­pełnie jak­by pragnął nat­chnąć Cię, żebyś mógł w głowie na­ryso­wać mój ob­raz... Właśnie ta­kiej jaką jes­tem: z tyl­ko dla Ciebie uf­nym wzro­kiem, ciszą na us­tach, łzą na po­liczku, zaw­stydze­niem wy­pisa­nym na za­rumienionej twarzy i roz­wiany­mi włosa­mi,w których łap­czy­wie gu­bią się Two­je dłonie. Czu­jesz ciepłe po­wiet­rze, które tu­li nas do siebie? Czu­jesz mój od­dech na Twoich us­tach, proszę, żebyś uk­rył go w pa­mięci, bo jest tyl­ko dla Ciebie i ten i każdy następny. Chłoniesz mnie całym sobą i już nie wiem, czy jes­tem po­jedyn­czą osobą, czy ka­wałkiem Two­jej duszy, wyr­wa­nym Ci kiedyś na siłę. Prze­jeżdżasz dłonią po kar­ku i de­likat­nie ry­sujesz od­dechem mo­je imię na każdej części mnie, lejąc miód na sprag­nione Ciebie ser­ce. Na­zywam Cię miłością, bo inaczej nie pot­ra­fię jej zma­teriali­zować, cze­goś tak ma­gicznie sil­ne­go po pros­tu się nie da. Czuję wy­ras­tające ze mnie skrzydła, to mo­je marze­nia, które z każdą se­kundą łap­czy­wiej prag­niesz spełniać. Wiem, że już zaw­sze będę dla Ciebie, a Ty dla mnie, tak żebym nie mu­siała bać się ciem­ności, ciszy, pus­tki, że jeśli zatęsknię, to cho­ciaż będziesz da­leko, zaw­sze w zim­nej słuchaw­ce te­lefo­nu usłyszę Twój ciepły głos.