Torn apart at the seams 54

http://www.youtube.com/watch?v=GP7zpdwo3Xo

Kilka dni później .....

Budzik postawił mnie na nogi dokładnie o 6:30, nie miałam najmniejszej ochoty żeby wstawać, ale niestety musiałam. Leniwie doczłapałam się do łazienki, wzięłam prysznic, ogarnęłam blond loki, pomalowałam się, ubrałam i zeszłam na dół.  Zjadłam śniadanie jednocześnie chowając notatki z poprzedniego dnia do torby , po czym wróciłam na górę. Było już po  7 więc wypadałoby obudzić Izaaka.  Usiadłam na nim okrakiem  i zaczęłam delikatnie dmuchać mu w ucho.

-Przestań.-mruknął sennie.

-Odwieziesz mnie?

-A która godzina?-westchnął

-Po 7:13

-Jest wcześnie, zdążysz na autobus.

-No proszę, chcę spędzić z Tobą trochę czasu za nim wyjedziesz.

-Jadę tylko na 3 dni.-zaśmiał się.

-To długo.-wydęłam usta.-Wstawaj, pojedziemy jeszcze na kawę.-rozkazałam po czym zdjęłam z niego kołdrę.

-Co ja się z Tobą mam kobieto.-mruknął przeciągając się. Niechętnie wstał i ruszył w stronę łazienki po drodze  klepiąc mnie w tyłek.-Liczę na jakieś dobre śniadanie w zamian za podwózkę.-zaśmiał się.

-Ok , ok. Jęknęłam i wróciłam do kuchni, żeby zrobić mu coś do jedzenia.  Włączyłam radio i zabrałam się za robienie kanapek. Akurat dobiegała końca piosenka Nickelback far away, gdy poczułam przytulającego się do mnie Izaaka. 

 Więc oddychaj bo już nigdy Cię nie zostawię
Uwierz w to!
Bądź przy mnie
I nie pozwól mi odejść

Wyszeptał ostatnią zwrotkę po czym odwrócił mnie przodem do siebie i namiętnie pocałował. Ostatnimi czasy takie słodkie sceny miały z naszym udziałem miały dość często miejsce.  To Tak jakbyśmy próbowali nadrobić ten cały czas z naszego związku, jaki straciliśmy na kłótnie i fochy.   A trochę tego było& Wiem że to tymczasowe i za jakiś czas wrócą problemy, ale wierzę, że poradzimy sobie z nimi. Musimy o siebie walczyć, bo inaczej oboje marnie skończymy. Nie do końca wierzę w przeznaczenie, ale czasem mam wrażenie, że  my jesteśmy stworzeni do tego by być razem. Nie umiem sobie wyobrazić naszego rozstania i nawet nie chcę. On jest i zawsze będzie mój.

-Chcesz się spóźnić?-zaśmiał się Izaak

-Mogę jechać z Tobą?-zapytałam smutno

-Wiesz, że każde z nas ma swoje obowiązki. Ja muszę lecieć do Stanów, żeby dopiąć projekt na ostatni guzik a Ty musisz iść na wykłady.

-No wiem, ale to dopiero początek roku, za dużo się nie dzieje. Proszę.

-Nie, jeżeli raz dam Ci się omiatać za nim się obejrzę Ty zrezygnujesz z nauki, a ja nie chcę mieć niewykształconej żony.

-Aha, czyli jak przestanę się uczyć to wymienisz mnie na nowszy model?-zaśmialiśmy się oboje.

-Niewykluczone, chodź bo zaraz oboje się spóźnimy.

-Ty masz jeszcze kilka godzin.-mruknęłam niezbyt zadowolona, po czym ruszyliśmy w stronę przedpokoju.

-Jeżeli będziesz się tak grzebać to zaraz nie będę miał ani minuty.

-No jasne , najlepiej zrzucić winę na mnie.-bąknęłam.

-Na kogoś muszę, przecież ja winny być nie mogę.-wyszczerzył idealnie białe zęby jednocześnie podając mi płaszcz.

-No tak przepraszam, że mogłam w ogóle tak pomyśleć.-prychnęłam ubierając trampki.

-Wybaczam ale żeby mi się to więcej nie powtórzyło.

-Oczywiście mój Panie, nigdy więcej nie śmiem popełnić ponownie tego błędu.

-Mam nadzieję.-powiedział poważnie, po czym objął mnie jedną ręką w pasie i razem wyszliśmy na chłodne, jesienne powietrze.  Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do naszej ulubionej kawiarni niedaleko mojego uniwerku.   Cały czas rozmawialiśmy i się wygłupialiśmy. To był naprawdę udany poranek, ale w końcu przyszedł czas by się rozstać. Niby tylko 3 dni, ale dla mnie to była wieczność.

-Będzie mi smuto bez Ciebie.-powiedziałam smutno .

-Dasz sobie radę, możesz pisać i dzwonić do mnie ile chcesz po za tym możesz zawsze pomęczyć Sebastiana i Iwana.-przytulił mnie mocno do siebie

-Wolę żebyś Ty był ze  mną.

.-Niedługo wrócę.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.- pocałował mnie delikatnie w usta.-Idź już, nie chcę żebyś się spóźniła.

-Ok.-westchnęłam.-Uważaj tam na siebie.

-Postaram się.

-Do zobaczenia.-cmoknęłam go w policzek i wysiadłam z auta

-Do zobaczenia.-uśmiechnął się i chwilę później zniknął z mojego pola widzenia. Idąc w stronę wejścia miałam dziwne wrażenie, że coś się stanie. Coś złego. Bardzo złego. Coś było nie tak, ale nie wiedziałam co.

TUMBLR