Reality is killing fairytales 

Wybaczcie! Ja naprawdę nie chciałam tego wstawiać! Po prostu... tak wyszło.

KOCHAM CIĘ JUSTYNKO! :*

Obiecałam, więc jest. 

Ostatnio zupełnie nic się nie dzieje. A może tylko ja tak mam? Chciałabym, żeby coś się zmieniło, cokolwiek. Już wszystko mi wisi, tylko te parę osób ciągle mnie nakręca, w przeciwnym razie nie wiem co by było. 

Sama nie wiem, co mam napisać. Nie mam do tego głowy. 

Zima jest przytłaczająca, mogłabym ją bez wahania zamienić na całoroczne lato. Teraz nic mi się nie chce, tylko spać, leżeć, pić herbatę i spać. We łbie mi huczy. Dziwne, że mając fotobloga piszesz tutaj to, co tak  naprawdę nie nadaje się dla szerszej publiki. 

Wypaliłam się, jestem skażona, jakby to poetycko zabrzmiało, szarością dnia codziennego. A przecież nic nie robię. Nic dla nikogo. Przepraszam, sensem ostatnich dni jest granie w CityVille, może jeżdżenie na łyżwach. Nic na dłuższą metę. Ile można się uczyć? Słucha tych samych piosenek?

Ale smęcę, no bez jaj, aż sama nie wierzę. Uciekam, bo ... sama nie wiem. Tak po prostu, wychodzę.

Dzięki, dziewczyny. Za wszystko. :*