hm to już jest koniec

* Wiem, że ostatnio poziom moich wpisów się obniżył, no wiem. Ale doszłam dzisiaj do wniosku, że strasznie nie podoba mi się ten photoblog bo jest tu brzydko 

Dlatego nie będę tu już nic pisać i idę poszukać sobie jakiegoś innego rozwiązania. Jak wymyślę bo dzisiaj wymyślę to napiszę gdzie można będzie mnie znaleźć *

Faktycznie licząc upadki i wzloty, doły i wzgórza teraz znajduję się na swego rodzaju wyższym pagórku. Wiecie jak to jest... niby wszystko jest dobrze i wspaniale, ale nie da się obejść tego uczucia, że zaraz coś się wydarzy złego. Swoją drogą mam już dosyć tego wykresu, który wygląda jak biorytm na onecie ( wiem, że wy też chociaż raz sprawdzaliście...bez jaj).

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że podświadomie dążę do czegoś co mi się wcale a wcale nie podoba. Nawet nie wiem co to jest tak dokładnie, ale wiem że jak już się dowiem to mi się to nie spodoba i będę żałować. 

Dlaczego cały czas trzeba czegoś żałować, cholera jasna by to wzięła. Żałować, że się nie zrobiło tego, że tam się nie poszło, że tego się nie powiedziało, że ktoś ma tak a nie inaczej, a najbardziej to już żałujemy sami siebie. Jakby to była jakaś siła napędowa czy coś w tym stylu. Im bardziej wmawiamy sobie, że jest gorzej tym lepiej się czujemy. No zobaczcie sami od małego tak jest: W szkole prześcigamy się ze znajomymi kto ma gorszą, bardziej bezczelną i wredną klasę, potem na studiach kto ma gorsze rzeczy do uczenia, w pracy kto ma gorszego szefa lub robotę, a na starość kto jest bardziej chory. I o dziwo (lol, przepraszam) wychodzi na to, że kto ma gorzej ten ma lepiej. Chce mi się z tego wszystkiego śmiać. Ale wygląda na to, że ludzie zwyczajnie potrzebują współczucia i bycia docenianym. Ale kto im to wszystko da. Ja na ten przykład mogę współczuć ludziom, którzy są fałszywi i perfidni. Bo im można tylko współczuć. 

Chciałabym, żeby świat zrobiony był z gumy, żeby można sobie było po nim skakać.