obudzanie-zatapianie

facebook

Dźwięki.

Głębokie tonie drgnęły wiosennym tchnieniem. Pobladły świt rozstąpił się przejrzystością. Powierzchnia wody w roznamiętnieniu falowała grzywami pian, głaszcząc kryształki piasku. Wiatr nucił fioletowe dzwonki.

Tak oto narodziła się Afrodyta Wenus.

Z morskiej piany.

"... różany płonął kwiat, srebrniała lilia drżąca...

... zadrgała senność sfer i kwiaty zaszeptały...

... jakby zaklęta woń stanęła skrysztalona...

... u nóg jej śnieżnych legł ocean modrowłosy...

... a ona w słońcu swe suszyła ciało białe...

... a ona rękę swą podniosła światowładną..."*

Mam w sobie tak mało słów. Tak mało...

Nie wiem, czy właśnie obudzam się z morskiej piany po światła i westchnienia,

czy morze wnosi swe ramiona, by mnie otulić, topiąc po czubek ciężkiej głowy.

Zmartwione głębie dudnią ściemnieniem. Chłodny blask spowija policzki wyczekujących kamieni. Ocean marszczy brwi i pieni się zapalczywością po brzegi. Wyrzuca na plażę muszle - umarłe matki pereł. Wiatr rozrywa się na pół.

Oto wymurzam się ja.

Z wodnej kipieli.

I chciałbym silną pięścią skruszyć ścieśnione mury, które złudzeniem przypominają dom, ale są uwięzieniem... I chciałbym pełną piersią krzyknąć, że odwaga jest lepsza niż bezpieczne uduszenie... I jasną myślą z chmur zestalać kryształy marzeń i wierzeń, choć są zagrożone stłuczeniem... Z burzową gwałtownością runąć na świat, zdmuchnąć piach, gromadą uderzeń i stadem oburzeń rozpleść wszystkie kurczowo zaciśnięte palce, zmoczyć warkocze, prześwietlić oczy galaktykami i spaść...

Mam wątłe piąstki, tylko szept, tak mało słów, tak mało...

I spadłem.

* Po jednym wybranym wersie z każdej z sześciu strof wiersza Narodziny Afrodyty Kazimierza Przerwy-Tetmajera.