toń

facebook

Dźwięki.

Chciałbym zaczerpnąć powietrza aż małe igiełki zmrowią ramiona, a w źrenicach zgubi się ciemność. Zrobiłbym zdjęcia. Zapatrzyłbym się w nadłąkowy horyzont. Wiatr ugłaskałby włosy. W palcach trzymałbym światło. Na pogodne czoło spadłby znikąd deszcz. Jak harfy, struny, rozedrgania. Zakołysałby białe nenufary. Zdjąłbym z głowy dzban na wspomnienia i włożył do niego kryształ kropli o smaku czystej myśli, o brzmieniu przenikającego echa.

Byłbym szczęśliwy...

Wskoczyłem na falę, by pomknąć ku nowemu światu. Na turkusowo-szafirowym koniczku o pienistej grzywie. Naraz fala urasta, piętrzeje, rży narowiście. Jestem coraz wyżej i coraz szybciej, i coraz dalej, i coraz głośniej - słyszę w uszach prawie rytmiczne, stłumione serce. Pum-pum, pum-pum. Turkus mętnieje, szafir blednie, a pod nimi niespokojny odmęt.

Tak mało potrzeba, by zmoknąć. Wystarczy niepewność rąk, nieprzychylność dnia, zbyt długie mgnienie oka. Wystarczy jedno pum-pum i można spaść z konia w oceany.

Tak mało...

Woda zalewa twarz. Najbardziej czuć jej nieprzepuszczalność w nozdrzach i dojmujące zimno w uszach. Zaczerpnąłbym powietrza, ale go nie ma. Igiełki mrowią ramiona, a w źrenicach zagubia się ciemność. Otwieram usta jak dziecko, jak niema ryba. Nad głową powłoka lustrzanychj zgięć. Wiatr głaszcze włosy. Bezszelestnie, bezdeszcznie, bezniebnie. W dłoniach trzymam swój pamiętający dzban. Woda spowalnia ruch, zatrzymuje czas, odbarwia oczy.

Pamiętaj, że oczy się dwa razy nie pojawiają u człowieka

                                                                                  ~Pawełek

Jeszcze nie obejrzałem filmu "Babel".

Obejrzę.