koniom wody by dać...

facebook

Dźwięki - Konie

Jesteście, przyjaciele?

Skradły nam serca narowistym westchnieniem. Skradły nam myśli majestatycznym galopem. I patrzymy, zasłuchani, zadumani, jak stadne konie łomocą kopytami o spopielałe stepy, łopocą grzywami o wychłodzone chmury. W powietrzu tętentu tabuny, a w chrapy szczypie nas mróz.

Mój Pegaz  odpoczywa w buczynie.

Skrzydła podcina mu świat...

Konie nie chcą wody pić...

Wichura poderwała kamienie a rozpłaszczyła miękkie drzewa. Ciżękie, twarde skały biegną, na przekór, do nieba. Liryczne wersy leszczyny kładą się w szary piach. Podmuch przenika chłodem i niepokojem. Ubrałem palto i rękawice, by móc iść pod wiatr, chwilę na wichurze stać... Ktoś zamarzł w sopel lodu i poleciał do chmur.

Koniom wody by dać...

Lecz tafle jezior zamknięte zmrożeniem. W uszy szczypie nas zima, w oczy szczypie nas sól, a w głowie igła tęsknoty. Serce przywiązane do ludzi, nogi wrośnięte w ziemię, ręce zatrzymane w obowiązkach, źrenice przykute do snów, a każdą linę i każdy łańcuch splecenia trzyma w pysku dziki koń. Koń narowisty co nieokiełznanie rwie nas w swoją stronę. Biały w krainę dróg mlecznych spowitych tajemnic mgłami. Siwek do domu, do matczynej kołysanki. Kasztan, hen, po przyjaciół, w krasne kuligi! Kary - aby do przodu, w przyszłość, po kres.

Ktoś otulił się słodkim ciepłem. Poczuł się bezpiecznie, bo już żaden koń nie ponagli go parsknięciem, nie uniesie w tęsknienie. Ktoś zamarzł w sopel lodu i poleciał do chmur. I stopił się w nich, spadając deszczem i śniegiem.

A nas życie skazało na śmierć przez rozerwanie końmi.

Ech, ty psie o diablej twarzy,

nie poganiaj moich koni!

Daj mi chwilę, by pomarzyć,

dorzuć drugą, żeby zmądrzeć...

                                                             ~pieśń Wysockiego

                                                                           w tłumaczeniu Osieckiej

Cichutko, pozwólcie mi spać. Ostrożnie, pozwólcie mi biec. Spokojnie, pozwólcie oddychać. Uczę się być zaklinaczem koni. Dbać o nie, by one choć trochę dbały o mnie. Pilnować, by nie rozpierzchły w nieznane. Ugłaskać, by nie wyrwały serca. Chciałbym wody im dać, ale świat na złość zamarza znieczuleniem lub spala się w popiół od złości.

Dwa niby-zdjęcia temu napisałem niby-wiersz z niby-zaklęciem ukrytym w ostatniej niby-strofie:

"Chimerzy huk - serca milkną.

Pędzą hen ogniów strumienie!

Może ugasić je tylko

pegazi cud - ..."

                      Hippokrene

W bukowym gaju mój Pegaz uderzył kopytem w ziemię. Z tego miejsca trysnęło Hippokrene - źródło wody z kryształu.

                      Wody dla koni.

Piosenka jest naprawdę ładna.

m.